[nagihan.1903]

BİRİCİK ANNEME,

Beni sevinçlerin en büyüğüyle ellerine aldın.hayata alışmam kendi kendime yaşayabilir bir insan olabilmem için beni sütünle besledin.Geceler boyu başucumda bekledin,teninin sıcağıyla ısıttın,şefkatinle sardın.

Bana ilk davranışı,ilk gülüşü,ilk heceyi sen öğrettin.Bana ilk şarkıyı sen söyledin.Beni karşılıksız,menfaatsiz,tertemiz ilk sen sevdin.Saçım taradın,beni yıkadın,içinin bütün hevesiyle,elinin bütün yeterliliğiyle diktiğin elbiseleri bana bir sevinç gibi giydirdin.Benim yüzümden ilk acıları sen duydun.İlk ağlayışlarımı göğsünde dindirdim.İlk endişelerimi sana söyledim,ilk sırrımı sana açtım,ilk dostum sen oldun.
Sen annemsin,
Bana her zaman güvendin.Büyüyüp kocaman bir insan olduktan sonrada sana ihtiyacım oldu.Beni pencerede bekledin,gelişimde kapılara koştun.Üzüntülerim üzüntülerin oldu.Beni her zaman aynı duygularla bağrına bastın Benimle iftaharettin,beni taçlandırdın,şereflendirdin.
Sen annemsin,
Beynime ilk kazıdığım sözler senin sözlerin,kalbime ilk yerleşecek duygular senin duygularındır.Sen istersen sevgi,kardeşlik,dostlukla büyürüm,istersen kinle düşmanlıkla içimi doldururum.
Sen annemsin,
Sen sabır ve tahammülsün, sen en yumuşak ve en sertsin.Cesur olmayı nasıl sen öğrettinse,korkuyu da sen bana öğrettin.Beni ilk öpen,bana ilk kızan sensin.Sevgi,şefkat,dostluk hepsi sende.
Sen annemsin,
Bir acı duyarken seni çağırırım.Sen tesellimsin.Ölsen bile gözün arkadadır.Beni merak edersin.
Ben senin eserinim, ben senin emeğinim.sen benim güzel günlerim,geçen bütün hatıralarımsın.Sen ak saçlarınla,buruşuk teninle,kaybolan güzelliğinle,neşenle,ümitlerinle benimsin.Bunun için kıskanırım seni.
Sen annemsin,
Senden sevgi beklerim,gönlünde yer etmeyi isterim.Unutulmaktan korkarım.Baş üstünde ve baş köşede yerin.
Bunlar senin hakkın.
Sen annemsim,
Ve son nefesimde bile hakkın helal olsun anneciğim.Yeniden dünyaya gelme şansım olsa yine senin çocuğun olmak isterdim.SENİ ÇOK SEVİYORUM ANNECİĞİM....(alıntıdır)
her zaman kıymet bilmek dileğiyle...