[cacapa245]

Beşiktaş mucizesi kokan gerçek bir hikayedir bu...
Hani insanın çok isteyip de başaramadığı şeyler olur ya hayatta...Ne kadar çabalasan da değiştiremezsin...Derken bir şey olur,bir mucize ve imkansız gelenin değişmeye başladığını görürsün.İşte böyle bir hikaye benimkisi de...
Efsane kadronun son demlerine yetişmiş 87 jenarasyonundan biriyim ben.Çocuklugumun kahramanları ne Tarkan ne Rocky ne Rambo...Konşmaya başladığımda ilk sözlerim Metin-Ali-Feyyaz ve ilk tezahüratım da yine o efsaneye...
METİN-ALİ-FEYYAZ KOYSUN
BEŞİKTAŞIM ŞAMPİYON OLSUN
1,2,3 GOL YETMEZ
4.5.6 OLSUN...
Onlara özeniyordum,onları kahraman gibi görüyor,onlar gibi olmak istiyordum ama onlardan bir eksdiğim vardı...Yürüyemiyordum...
Futbol oynayamazdım belki ama Beşiktaş aşkı engel tanımazdı ki inadına sevmeye devam ettim Beşiktaşı... Kulagıma Beşiktaşımı fısıldayan insanlardan daha fanatik olmuştum artık hastalığım da iyiye gidiyordu... 2002 yılı Kasım ayında ameliyat oldum.Doktorlar şansımın oldugunu söylediler...Kafamda gideceğim yerleri canlandırmaya başlamıştım...Maçtan önce Kazan'da takılacak ardından kapalıda avazım çıktığı kadar bağıracaktım ama daha zamanı vardı tedavim devam ediyordu...Burada da en büyük desteğim moral kaynağım Beşiktaştı ve çektiğim acıları ancak onunla unutabiliyordum 100.yıl geliyordu ve şampiyon olmalı tarihe geçmeliydik hasrete son vermeliydik...Evet sevinmek için sevmemiştik ama bu sene olmalıydı..Ve müthiş gitti takım şampiyon olacaktık nihayet şampiyonluk maçı gelmişti...33.hafta İnönü:Beşiktaş-galatasaray
Maçı amcamla bir mekanda seyredecektik gelip beni aldılar ve tv karşısındaydık artık Üzerimde çubuklu formam futbolcular santrada marşımızı söylerken dualar ediyordum beraberlik de yetiyordu Beşiktaşıma ama yeneceğiz demiştik amcamla...Maç başladı Pancu,İlhan derken durmadan goller kaçıyor,saç baş yoluyorduk maçın sonlarına gelindikçe top galatasarayın ayağına geçtiğinde bakamaz olmuştuk yine bu ataklardan birinde takım kontraya çıktı...Sergen sürdü,topu 'o'futbolcuya verdionun da tekrar Sergenle buluşturmasıyla golümüzü attık...Deliler gibi bağırıyordum ne yaptığımı bilmiyuordum...Beklenen an gelmiş,Beşiktaşım şampiyon olmuştu...O büyülü havayı amcamın çığlığı bozdu:
-OĞLUM AYAKTASIN LAN!!!
O ana kadar desteksiz üzerinde duramadığım ayaklarım sanki insafa gelmiş Beşiktaşın önünde diz çökmüşlerdi
İster Türk filmi deyin ister ucuz senaryo,aynen gerçekleri yazdım...Beşiktaş aşkının nelere kadir oldugunu o gün bir kez daha anladım...Şu an maçları ayakta izleyebilecek ve tribünde çarşıyla beraber bağırabilecek kadar iyiyim fiziksel olarak...
Adım olayını da hallettiğimizde;
BEKLE BENİ BEŞİKTAŞIM UĞRUNDA ÖLMEYE GELİYORUM!!!
ARKADASLAR ALINTIDIR ....