Bir koridor gibi "çın çın" öten daracık sokaktan,
ayaklarını vura vura uluslararası birlikler geçiyordu.
Kimler yoktu ki aralarında;
uzun saçlı aydınlar,
inatçı komünistler,
Nietzsche bıyıklarıyla yaşlı, sovyet filmlerindeki jönleri andıran yüzleriyle genç Polonyalılar,
kafası tıraşlı Almanlar,
Cezayirliler,
bunların arasına yanlışlıkla karışmış İspanyollar denebilecek İtalyanlar,
Hiçkimselere benzemeyen İngilizler,
Maurice Torres'e ya da Maurice Chevaulliere'e benzeyen Fransızlar.
Hepsi de çelikleşmiş, dimdik.
Kışlalarına yaklaşıyorlardı ya,
birden marş söylemeye başladılar.
Ve yeryüzünde ilk defa olarak,
savaş düzeninde yürüyen her ulustan karmakarışık bir sürü adam,
"Enternasyonel"i bir ağızdan söylemiş oldu.
Kimselere nasip olmayan böylesi bir kardeşleşmenin görkeminden titredi Madrid.
Coşkuyla fısıldadı tek bir ağız gibi:
"Bizimle savaşmaya, bizimle ölmeye gelmişler."
Onların dil sorunu yoktu.
Dünyayı yaratan ellerinden tanırlardı birbirlerini.
"Non Pasaran" sır değildi onlar için,
ve hangi dilde verilirse verilsin
anlarlardı hücum komutunu.
Yüzlerini bile görmedikleri İspanya işçi ve köylüleri için,
aynı kahramanlık ve sadelikte öldü onlar,
öldüler haykırarak:
"Diz çökerek yaşamaktansa ayakta ölmek yeğdir"
EarthQuaker