Hüzünlüsünüz, bir şekilde yalnız hissediyorsunuz kendinizi ya da yalnızlığınıza çekilmek istediniz. Dünya çok gürültülü, çok acımasız ve çok küstah, yalnız kalmanıza bile izin vermiyor. Oysa siz her şeyden uzaklaşıp evrenin, doğanın, yüreğin saf sesini dinlemek istiyorsunuz. Yüreğinizi serbest bırakmak, yalnızca onun sesini dinlemek, içinizde kopan fırtınaların, hüznünüzün yağmur damlalarının, sevginin o yeğni rüzgarının, acının sessiz isyanının sesini dinlemek istiyorsunuz. Her şeye karşın, her şeyi, damıtılmış bir hüzün ve isyanla yaşayıp, dize getirilemez bir güçle “devam” diyorsunuz… Yapacağınız şey; Kitaro dinlemek..
Artık yaşlanmış ama müziği hep genç ve erişilmez kalan Kitaro’yu biliyorsanız şanslısınız. Bilmiyorsanız da keşfedin. Bir yıl sonra unutacağımız bir müzik yapmıyor Kitaro. O, sizin en kaba, en yüzeysel, en kışkırtılabilir, en sıradan duygularınıza yönelik müzik yapmıyor. Yüreğinizin derinliklerine işleyen ve orayı terk etmeyen bir ezgi sunuyor size. Bütün balıklar öyle düşünür, dibini göremedikleri her su dipsizdir onlara göre. Böyle biriyseniz, Ankaralı Turgut vs yeter size; değilseniz, Kitaro dinlememekle büyük bir eksikliğinizin olduğunu anlayacaksınız. Müziksiz yaşamayın, müziksiz yaşam eksik, ruhsuz bir yaşamdır