[|RespecT Me|]

Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. Babamız,

sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.

Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken

bizler bir mum ışığında bitirdik kitaplarımızı.

Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini

yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.

Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.

Vurulduk ey halkım, unutma bizi...

Yoksulluğun bükemediği bileklerimize çelik kelepçeler

takıldı. İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez.

İsteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren

birer senet gibi kullanırdık. Mimardık, mühendistik,

doktorduk, avukattık. Yazlık kışlık katlarımız,

arabalarımız olurdu. Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.

Yaşamımızın en güzel yıllarını birer taze çiçek gibi

verdik topluma. Bizleri yok etmek istediler hep.

Öldürüldük ey halkım, unutma bizi...

Fidan gibi genç kızlardık. Hayat, şakırdayan bir

şelale gibi akardı gözbebeklerimizden. Yirmi yaşında,

yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında, işkencecilerin

acımasız ellerine terk edildik. Direndik küçücük

yüreğimizle, direndik genç kızlık gururumuzla.

Tükürülesi suratlarına karşı bahar çiçekleri gibi,

taptaze inançlarımızı fırlattık boş birer eldiven

gibi. Utanmadılar insanlıklarından, utanmadılar

erkekliklerinden.

Hücrelere atıldık ey halkım, unutma bizi...

Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımız düğümlenmişti.

Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin

elinde öldürüldük acınmaksızın. Gelinliklerimizin

ütüsü bozulmamıştı daha. Cezaevlerine kilitlenmiş

kocalarımızın taptaze duygularına, birer mezar taşı

gibi savrulduk. Vicdan sustu. Hukuk sustu. İnsanlık

sustu.

Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi...

Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi

dolaşıyordu derilerimizde. Uydurma davalarla

kapattılar hücrelere. Hastaydık. Yurtdışına gitseydik

kurtulurduk belki. Bir buçuk yaşımızdaki kızlarımızı

öksüz bırakmazdık. Önce, kolumuzu, omuz başından

keserek, yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak

fırlattık attık önlerine. Sonra da, otuz iki yaşında

bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.

Öldürüldük ey halkım, unutma bizi...

Giresun’daki yoksul köylüler, sizin için öldük.

Ege’deki tütün işçileri, sizin için öldük. Dogu’daki

topraksız köylüler, sizin için öldük. İstanbul’daki,

Ankara’daki işçiler, sizin için öldük. Adana’da,

paramparça elleriyle ak pamuk toplayan işçiler, sizin

için öldük.

Vurulduk, asildik, öldürüldük ey halkim, unutma

bizi...

Bagimsizlik, Mustafa Kemal’den armağandı bize.

Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen

ülkemizin bağımsızlığı için kan döktük sokaklara.

Mezar taşlarımıza basa basa, devleti yönetenler, gizli

emirlerle başlarımızı ezmek, kanlarımızı emmek

istediler. Amerikan üsleri kaldırılsın, dedik, sokak

ortasında sorgusuz sualsiz vurdular.

Yirmi iki yaşlarındaydık öldürüldüğümüzde ey halkım,

unutma bizi...

Yabancı petrol şirketlerine karşı devletimizi

savunduk; komünist dediler. Ülkemiz bağımsız değil

dedik; kelepçeyle geldiler üstümüze. Kurtuluş

Savaşı’nda emperyalizme karşi dalgalandirdigimiz

bayragimizi daha da dik tutabilmekti bütün çabamiz.

Bir kez dinlemediler bizi. Bir kez anlamak

istemediler.

Vurulduk ey halkim, unutma bizi...

Henüz çocuklugumuzu bile yaşamamiştik. Bir kadin eline

degmemişti ellerimiz. Bir sevgiliden mektup bile

almamiştik daha. Bir gece sabaha karşi, pranga

vurulmuş ellerimiz ve ayaklarimizla çikarildik idam

sehpalarina. Herkes taniktir ki korkmadik. Içimiz

titremedi hiç. Mezar topragi gibi taptaze, mezar taşi

gibi dimdik boynumuzu uzattik yagli kementlere.

Asildik ey halkim, unutma bizi...

Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasinda

vuranlar, agabeyimiz, babamiz yaşlarindaydilar. Ya bu

düzenin kirli çarklarina ortak olmuşlardi ya da

susmuşlardi bütün olup bitenlere. Öfkelerini bir gün

bile, karşisindakilere bagirmamiş insanlarin gözleri

önünde, öldürüldük. Hukuk adina, özgürlük adina,

demokrasi adina, Bati uygarligi adina, bizleri, bir

şafak vakti ipe çektiler.

Korkmadan öldük ey halkim, unutma bizi...

Bir gün mezarlarimizda güller açacak ey halkim, unutma

bizi...

Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarinda yankilanacak ey

halkim, unutma bizi.

Özgürlüge adanmiş bir top çiçek gibiyiz şimdi, hep

birlikteyiz ey halkim, unutma bizi, unutma bizi,

unutma bizi...

uğur mumcu




mekanı cennet toprağı bol olsun