Yüreğimde haykırılmayı bekleyen çığlıklar...
Savaşıyorum hepsiyle bir bir...Her gece uykuların
unuttuğu gözlerimle zaferler kazanıyorum kendi cephelerimde...
Ama hepsi acıtıyor... Susuyorum...Susuyoruz...
Anlıyorum ki o vakit bazen zaferlerde can yakarmış!
Yenik düşmek için çırpınıyor yürek...Nafile...
"Sen çaresizlik nedir bilir misin?"
Pamuk ipliğiyle bağlanmış elim kolum...Acizliklerin batağında...
Uzanamıyorum...
Damla damla akıtılan gözyaşlarıyla sulanan bir hayat kalmış ellerimde...
İzliyorum nemli gözlerle ama tutunamıyorum...
Karanlık...Ve derinden bir şarkı içime işliyor o vakit...Sızlıyorum...
"Siz benim nasıl yandığımı nerden bileceksiniz!?"
"Siz benim neler çektiğimi nerden bileceksiniz!?"
"Siz benim neden sustuğumu nerden bileceksiniz!?"
Kanıyor yürek...Suskun ve bir zafer daha...
Ama korkmuyor acımaktan...Korkmuyorum...
Biliyorum ki "İnsan; sevebildiği kadar insandır..."
Sense kaçabildiğin kadar "hiç"sin;
Hissedemeyeceğin kadar "ben"sin!
Ve bendeki sevgi kadar "sen"!..
__________________ SiZiN KoRKTuĞuNuZ YeR BiZiM MeKaNıMıZ oLSuN ... ZeYTiNBuRNu |