[uMuT TaCiRi]

Ana rahminin sıcak karanlığından gözalıcı beyazlığa avdetimizle başlayıp huzur dolu soğuk karanlığa duhulümüzle sona eren sürecin barkodudur siyah beyaz çubuklar.

Haykırarak fırladığımız güneşin altından sessizce çekiliriz yeraltına ki ne çok forma astık anılar dehlizine biz ve asmaya da devam ediyoruz hala…

Ahiretin kasalarından geçip okutana kadar bedelimizi meleklere,güneşin altında ödenecek çok borcumuz var daha.

İnsan olmak biyolojik bir tesadüf; iyi insan olmak ise iradi bir tasarımdır. Mevcut modellerden ilham aldığımız da olur, bazen de bizzat kendimiz model oluruz (ki sorumluluğu ağırdır). Tesadüfi organizmaların ortak paydaları menfaatlerin parıltısına doğru toplu bir yöneliştir ve bu seferberliğin çiğnediği güzergah ezilen değerler çöplüğü olarak uzanır gider tarihten geleceğe… Gönülleri de dümdüz etmiştir bu güruh; öylesine ki eskiye dair küçücük bir değerin dahi sığınabileceği hiçbir kıvrım kalmasın.

Bizim barkodumuz fazla eleman içermez. Hepi topu iki siyah arasında tek bir beyaz çubuk. Bütün tanımlamamız o üç çubuklu formaya kazınmıştır; dünyaya o parmaklıklar ardından bakarız ve ilmek ilmek ördüğümüz beyazlığın muhafazası tesadüf değil tasarım olduğumuzun garanti belgesidir.

Ne güzel türküdür o ve ne güzel de anlatır ortak kaderlerin yalnızlık için ettiği o anlaşılmaz ısrarı;

Rami kışlası kapısı
Islak yıldızlara bakar
Sarı duvarlar ardında
Askerler gülleri bekler

Rami kışlası kapısı
Ardında kapalı düşler
Işır gecenin koynunda
Doğunca ıslak güneşler

Malatyalı Vanlı Muşlu
Bir ranzada kurumuş üçlü
Benim sevdam daha içli
Diye yarışır yürekler

Kimi yorgun kimi tekin
Kimi ağlayacak dokun
Benim günüm daha yakın
Diye yarışır yürekler

Oysa benim sevdam sadece benimle yarışabilir ve tahliye olmak yoktur bu sevdadan; bunu bilmez mi bu yürekler?

Kendi yüreğimiz, kendi sevdamız… Hangisi daha büyük kim bilebilir ki?
Kimin günü daha yakın o son siyaha, kim iddia edebilir?
Sevda ortak, kader ortak…
Hepimizin hayatının barkodudur siyah beyaz çubuklu forma;
İşimiz ise bunu hiç unutmamak.