[ALPAY]

ARKADAŞLIK

Savasin en kanli gunlerinden biriydi.

Asker en iyi arkadasinin az ileride,kanlar icinde yere dustugunu gördü.

İnsanin basini bir saniye siperden cikaramayacagi gibi bir ates altindaydilar.

Asker tegmenine kostu hemen:

Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?

"Delirdin mi?" der gibi bakti tegmen...

Gitmege degmez oglum, arkadasin delik desik olmus.

Buyuk olasilikla ölmustur bile. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin!

Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek zorunda kaldi.
Peki, dene bakalim!
Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize eseri, arkadasinin
yanina kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi tasidi.

Birlikte siperin icine yuvarlandilar.

Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir kenara
yikilmis askere döndu:

Sana hayatini tehlikeye atmaya degmez, dememis miydim! Bu zaten ölmüş...

Degdi Komutanim, degdi! dedi asker.

Nasil degdi, arkadasin zaten ölmus, görmuyor musun?

Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda henuz yasiyordu...
Ve onun son sözlerini duymak, dunyalara bedeldi benim icin...

Ve, hickirarak, arkadasinin son sözlerini tekrarladi:

"Gelecegini biliyordum!"
"Gelecegini biliyordum!"


Kalbimizde "arkadaslik" denilen bir mucize var.
Nasil oldugunu, nasil basladigini bilemezsiniz. Ama bunun ozel bir
armagan oldugunu, Allah'in bir lutfu oldugunu bilirsiniz.

Gercekten de arkadaslar nadide mucevherlerdir. Yuzunuzu guldurup, basarmaniz icin cesaret verirler.
Sizi dinlerler ve kalplerini acmaya hazirdirlar.

SU ÇILGIN TÜRKLER KİTABINDAN ALINTI