Anlatması kolay aslında. Hiç korkmadım... Yaşamak gerek deyip balıklama atladım içine. Şaşırmadım, herşey çok geç olduğunda, hikayemi anlattığım insanlar kadar olayları yaşarken. Sürekli benzetmelerle büyüdüm. Yakıştırmalarla bezendim. Her tarafımda çağının ününü yakalamış, guru olmuş hayal tacirleri vardı. Farkettim ama ses çıkarmadım. Ellerine yüzlerine bulaştırdılar hayallerimi. Düzeltmedim. İçimden gelmedi değil ama yapmadım. İstedikleri şekillere soksunlar diye hayallerimi, hep iki ucu açık kurdum cümlelerimi. Öznesinin yerine herkes oturabilirdi. Yüklemini oluşturan fiilleri herkes yapabilirdi. En çok sesime ses katmak istediğimde sorunlarım arttı.
Yankılarını duyuyordum sesimin ama benzemiyordu bendekine. Karşı taraftaki uzaktı, yaklaşamıyordu. Bir kaç defa yaşadım; insanların hayatında ikincil olmak çok kötü. "Seninle ilkleri yaşıyorum" dediğinde birisi mutlu olursunuz değil mi? Oysa yaşatmak istediginiz ilkleri o baskasında çoktan tüketmiştir. Siz de yaşadıkları ise sizin ikincil sıfatınıza layık bir kaç mezedir rakı sofrasına. Unutulmaz belki ama kahretmez, tekrarlanmaz, anlatılmaz, uğruna ağlanmaz. Roller dağıtılmıştır ve de siz, tiyatro oynamaya çok sonradan karar vermişinizdir. Ellerinde olan tek boş yer sahnenin dekorundaki eksik olan sokak lambasıdır. Işık saçarsınız,durduğunuz yerde. Zaman ile beraber roller de akar insanlar gibi. Ama siz dekor olarak kalırsınız sahnede. Belki ilk defa bir çift öpüşmüştür, ışıklarınız altında. Ama bu ilk onların ilkidir. Sizin değil...
Bıraktım hayallerimi tacirlere
Alsınlar sana ilk rastlayışımdaki izleri benden
Ne yankısı olsun, ne anısı
Nakaratları birleştirsinler
Tüm yollar sana çıksın, mesela
masallar anlatsınlar
Kapa gözlerini, geç oldu
Bırak düşlerinide, saklasınlar
Saklan yorganının altına
Elini sakla
Seni
Hayallerimde bulmasınlar.