[tyler durden]

sert rüzgarlarla havalanan ve yolunu bulan insan için en tehlikeli zamanlardır sükunet anları.

akım şiddetlendikçe yükselen, itiş ve çekiş arasında kalmakla dik duran, rüzgarın yönlendirmesi ve rüzgarı yönlendirmesiyle kendini bulan... bir çok kişinin dağa taşa çarparak savrulmaktan öteye geçemediği sert rüzgarları kontrol edebilen... "rüzgar ne kadar sertse, o kadar iyiyim, o kadar kendimim, o kadar güçlüyüm" diye ortalıkta caka satan...

rüzgar durulduğunda ve sükunet anı başladığında ne yapacağını şaşırmış, ne sağa ne de sola gidemeyendir o aslında, ne eksiği ne de fazlası...

kalmıştır kendiyle başbaşa, bir sakin denizdir gözünün önündeki, ya da çatıya konmuş bir martıdır karşısında... evinden mi uzağa düşmüş yoksa kendinden mi bilmez ama, nefes alamadığını farkeder onu kamçılayacak rüzgarları olmadan.

şiddetli rüzgarlardan çıkmış olmanın verdiği hırçınlık ve yorgunluktur üzerine yapışmış olan, sinmiştir her yerine rüzgarlarının sert tabiatı.

ama sakindir artık her yer... ses yok, ışık yok... nefes yok...

sen, rüzgarı süren... rüzgarın gittiği anda kayıpsın. aç gözlerini. hisset o anlamadığın esintiyi... minnettar ol ki o esinti olmasa, sen çoktan düşmüştün.