[HandaN]

Herkes şehrinin takımını tutarken zordur başka bi şehirde takım sevebilmek..Bu sevgiyi göze alabilmek

Zordur sevgili hasretiyle yanıp tutuşmak ınu görebilmek için gün saymak,şafak beklemek

Zordur cebinde son parana kadar biriktirip yollara düşmek rengin aşkına

Zordur şehrinin taraftarlarına karşı başın dik durabilmek,sana kahpe Bizans deseler bile içine sindirebilmek

Zordur yollara çıkmak,başına ne geleceğini bilmeden karayollarındaki şeritleri saymak,koynunda şarabın Allah'a emanet yollara düşmek

Zordur semtine geldiğinde ortamlara girebilmek..Biz İstanbul çocuğuyuz diyenlere bizde Ankaralıyız diyebilmek,orda herkes amigodur! ama sen bilmezsin

Zordur orda tribüne girebilmek aç kurtlar kaplamıştır heryeri,sinsice beklerler açık anını,girerisin tribününe binbir kepazeliği görürsün atarsın içine senin için önemli olan aşkındır,sahadadır onlar ruhlarıyla,kalpleriyle..

Zordur uzaklarda itin kopuğun arasında ''üç hece sekiz harfi'' haykırmak,zordur semtsiz,stadsız yaşamak

Zordur Siyahla Beyazla bezenmiş koskoca caddelerde yürüyememek,zordur özlem duymak

AMA GURURDUR ANKARALI OLMAK,ANKARADA BEŞİKTAŞLI OLMAK...
Alıntı

Ankaranın Çocukları


en beyaz en güzel duvarlara işledik sevdamızı..

adının bütün harflerini tek tek itinayla motifledik siyah beyaz bezlere..

şehrin tüm kahpelerine direndik,delikanlılığın renklerinin siyah beyaz olduğunu zerk ettik beyinlere..

ne şehrimizi sattık ne kavgamızı..sahip çıkanımız da olmadı,yüreklerinde kartal kanadı takılı bir grup insan bağlandık birbirimize kalp damarlarımızdan,her sokakta her caddede haykırdık sevdamızı kimselerden korkmadan..

ruh sağlığımızdan endişe eden insanları doğrularcasına günlerimizi hibe ettik deplasmanlara..taş yedik kırılgan camlarımıza,çok kasteden oldu canlarımıza..pamuk ipliğine bağlı canlarımızı taktık dişlerimize,yine Ankaranın çocuklarıydı direnen başka şehrin kahpelerine !

Elinde çiçek ilk buluşmaya giden sevgili gibi dizleri titrek ve heyecanlı gittik deplasmanlara..Yol şeritlerini,envaye çeşit müslüm baba şarkılarını,emanet zulalarını,farklı şehir nüfuslarını ezber ettik..

anamızın kalbini kırdık,okulu kırıp patronlarımıza bin bir dil döktük..yeri geldi simit yemeye muhtaç kaldık,bir sarı beşliğe şükrettik..ama yine gittik..

bir dal sigarayı 5 kişi içmenin keyfine vardık,bir çorbanın ab-ı hayat olduğuna kanaat getirdik..eve hasta döndük,kısılan sesimizle konuşmaya çalıştıkça gurur duyduk kendimizle..

kardeşliği yaşadık...birbirimizin yorgun omuzlarında rüyalara daldık,tribünde bir koltuğa 4 ayak sığdırdık..

bir kişi için kaç kişi canını tehlikeye atar liste tuttuk !


coca cola reklamlarında çok gördük patronundan önce çıkan elemanı,elinde çiçek taşıyan delikanlıyı ve sevgilisinin aramasını beklemeden onu arayan kızı alkışlayan elleri..

ama asıl alkış bu nacizhane satırları okuyup,Beşiktaşlılığa ve Çarşı ruhuna namus gibi sahip çıkan Ankaralı kardeşlerimedir..

Alıntı