Eski dostları düşünüyorum sık sık.
Avucuma aldığım suya karışıp dökülüverdiler kum tanecikleri gibi, birer birer.
Evi saran duvarlar, pencereler her şeyi görüyor ama susuyorlardı. Bu ıssızlık, bu soğukluk neden diye soruyorum. Buz tutmuş kütüphanemin rafları. Kitaplar, fotoğraflar ve hatıralar.
Kar tipi hailne dönüştü. Kanepeler, perdeler kar içinde. Yerdeki halı donmuş.
Dostlarım nerde?
Her yeni gün, yeni bir yaprak dökülüyor anıların arşivinden.Telefona sarılmak, seslerini duymak, odamı ısıtmak istiyorum. Cevapsız kalıyor seslenişlerim. Hepsi öldüler.
Evren ve içindekiler ve ben...Bir başımayım, kaçabilmek olanaksız.
Sırtım bir türlü ısınmak bilmiyor...
__________________  Sen her şeyi biliyorken, Ben her şeyi göze almışken, Sana uzaktan kıvranmak, Nasıl acılı bir kanserdir bilemezsin! |