[whocares]

Çinliler en güçlü zamanlarında düşman bir devletle savaşa girmişler. Çok çetin bir savaş olmuş. Bir ay, iki ay derken 5 bin ölü verip 50 bin kişiyi öldürmüşler. Yaklaşık bin kişiyi de esir almışlar. Bu bin kişinin ellerini arkadan bağlayıp bağdaş oturur vaziyette açık bir meydana dizmişler.

Elleri arkada bağlı olmasına rağmen başlarını eğmeden ve konuşmadan dimdik oturuyorlarmış. Bir gün, üç gün derken tam bir hafta geçmiş. Ne Çinliler meydandakilere dokunmuş, ne de mağrur düşman askerleri Çinliler’e bir şey sormuş. Sonunda esir askerlerin en üst rütbelisi dayanamamış; kendilerini izlemekte olan komutana dönüp, ‘’Bir haftadır aç, susuz, gece, gündüz, sıcakta ve soğukta bize vereceğiniz cezayı bekliyoruz. Ama siz cezamızı verirken bile bir Çinli gibi davranıyorsunuz. Bize işkence ediyorsunuz. Artık ne yapacaksınız yapın'’ demiş.

Çinli komutan vakur bir edayla, ‘’Sizin cezanız tutsak alındığınız ilk gecede verildi'’ demiş. Bunun üzerine meydandaki bin kişi, utançla başını ilk defa önüne eğmiş ve kelleleri düşüp meydanda yuvarlanmış...