[uMuT TaCiRi]

Suskunduk o akşam...

Yorulmuştuk çünkü,aslında öyle de değil, biz tam manasıyla yordurulmuştuk....

Çünkü biz, senelerdir hem el arabasını ittirdik, hem bağıra çağıra şarkı söyledik hemde engellerden kurtulmaya çalıştık ‘tek’ başımıza. Yanımızda olması gerekenler karşımızdaydı, bize destek vermesi gerekenlerde bize çelme takıyorlardı cahilce.

Anlamsız beyanatlar, milyonluk tazminatlar ve tutarsızlıklarla boğuşuyorduk sürekli.

Yordurulmuştuk artık, buraya kadar sırtımızda getirirken takımı, bir soluklanma şansı bile vermediler bize. Yükümüze kimse omuz atmadı. Tek başımıza savaştık bizde hepsiyle. İçimizde ki Napolyonlara rağmen, biz Don Kişotluk yaptık dosta düşmana.

Krala çıplak dedik gür seslerimizle ve şimdi kralcılar arkadan hançerlemekte herbirimizi.

Her yer toz duman, bilinçli sistematik bir soykırım yapılıyor Beşiktaş’a. Yalnız bırakılıyor, nefret ettiriliyor bizden ve biz hakkımzı savunamıyoruz.

Bir takıma karşı ortalama, iki maçta, bir golümüzün verilmemesi tesadüfmüdür sizce?

En çok sesini çıkarması gerekenler yine en çok susanlar şu anda, ama konuştukları anda da en çok susması gerekenlerde yine onlar. Yani aslında onlar, evinde oturması gerekenler. Evlerinde oturanlarda özlemini çektiklerimiz.

Biz bu kadar zorlukla bu kadar durabildik ayakta.

Yorulduk.

En çok da yordurulduk.

‘İşte biz kötü günde hep omuz omuzayız’ ama omuzlarımız çürüdü omuz omuza vermekten.

Bizde biraz mola vermeliyiz artık.

Ve nasıl başkalarının kralına çıplak diyebiliyorsak, içimizdekileri de gerçeklerle yüzleştirmeliyiz artık.

Şimdi susmak zamanı değil ya, onlar umarım protestolar korkusuyla sahamızı sezon sonuna kadar kapattırmazlar bir bahaneyle.

Takımımı görememekten çok, sahamızı kapattırak çenemizi kapattırabileceğini sananlara kızarım.
Serencebey