[asasmaz]

Nedensiz sevmelerin sonuçlarını bilmiyorsanız eğer elbette "sevmenin nedeni olmaz" dersiniz.

İlk önce "sevgi" dediğimiz şeyin ne olduğunu bilmemiz gerekiyor tabiki. Değişkenlik gösterir herkese göre. Kimisi "annenin çocuğuna olan hisleridir" der; kimimiz "karşı cinse olan duygulardır" der. Bazıları "içimden geçen en güzel şeydir" der.

Sevgi; bir duygudur, bir histir ve bir "şey"dir. Yani bazı anlarımızda tarif edemeyiz işte böyle "şey" demek gibi. Tarifi zor, anlaşılması güç.

Yüreklerimiz hızlıca çarpar, ellerimiz titrer, yüzümüzüde hafif bir tebessüm ve kırmızılık belirginleşirse eğer işte o zaman sevgi dediğimiz şey içimizde yer etmeye başlıyordur demektir.

Peki neden seviyoruz? Yada seviyorsak bir nedeni yok mu?

Yeryüzünde her şeyin bir yaratılış gayesi vardır ve her şey bir sebebe bağlanır. Doğmalar, yaşamalar ve ölümler mutlak bir neden içerisinde idame ederler.

Anneyi, babayı vs.. severizz. Çünkü onlarla var oluruz biz. Eşimizi severiz çünkü hayat arkadaşımızdır. Sevgiliyi severiz çünkü yalnızlığımızı paylaşandır. Allah`ı severiz çünkü Yaradan O`dur. Yaratılanı sev Yaratan`dan ötürü diye boşuna dememişler.

Amaçsız sevgiler gün gelir sekteye uğrar. Gece karanlığına takılır. Ayrılıkların baş kahramanıdır nedensiz sevmeler. Gün gelir de "Ben neden seviyorum?" derseniz durup biraz düşünün derim.

Eğer seviyorsak bir soralım kendimize neden seviyoruz diye. Eğer ki birine bir şey olduğunda üzülüyorsak, ki üzülmek illa ki gerekme, onu seviyoruz demektir. İşte neden çıktı ortaya.

Sevmelerden kendisiniz asla geri çekmeyin. İçinizde her zaman "beyaz bulutlar" olsun. Siyah geceleri atın bir kenara. Kırmızı bakışlı yarin, mavi gülüşlerindeki, pembe tebessümün farkına varın. Umut her zaman içinizde bir yerlerde dursun.