Artık sonuna geldik. Sonsuz olacağımızı söyleye söyleye bitirdik kendimizi.
Deli gibi sevdiğimizi söyleye söyleye bitirdik.
Oysa ben gerçekten sonsuza dek sevebilirdim seni,
hem de deli gibi.
Ama artık bitti...
Şimdi içimde büyüttüğüm o masum bebek olmadığını biliyorum.
Şimdi bana yaptıkların için kendimi kandırmaktan,
kendime seni affettirecek bahaneler bulmaktan,
seni her zaman kalbimde, kalbime karşı koruyup kollamaktan vazgeçiyorum.
Sana duyduğum o anne şefkatinden vazgeçiyorum.
Bir aşk değil bir savaştı yaşadığım. Fark ediyorum
Kendimle savaştım ben. Kendimi sana inandırmak için zorladım.
Gelmeyişlerine, sevmeyişlerine, yalanlarına kendimi ikna etmek için
senin sevginle kendimi kandırmak için, bir masalı yaşadığımıza
inanmak için savaştım. Kendime yenildim sonunda.
Sana değil. Şimdi içimdeki bu savaşı bitiriyorum. Bir gün bu savaşın biteceğine,
sevginin buna değeceğine olan inancımı,
gözlerindeki sahte aşkı bırakıp ellerine, kendime sadece yaşamımı alıyorum.
Sensiz yaşanmayacağına inansam da, senden hayatımı ayırmakta zorlansam da,
artık seninle savaşmaya güç bulamadığım yaşamım ellerimde, gidiyorum.
Senin galip başladığın bu aşkta, yenile yenile seni yenmeyi öğrendiğim bu savaşta, seni içimde bitiyorum.
Artık bitti kendimle savaşım.
Yenildin içimde;
Ben -bir- im artık.
Sen sıfır!
-Biz- bittik artık,
Git biraz da başka yürekleri kır!