[HandaN]

Bu mektubu sana yazıyorum. Yazan kalem farklı da olsa, yazdıran benim. Bugün 23 Nisan. Sevinmem gerekir değil mi?
Sevinemiyorum. Çünkü biraz önce Amerikan askerleri ve Kürt peşmergeleri evimizi bastılar. Babam öldü. Anam öldü. Kardeşlerim öldü. Ben öldüm.

Bununla yetinmediler. Duvardaki senin resminle Türk bayrağını görünce onlara saldırdılar. Ruhum o an yaşadığı azaptan bir çığlık attı. Gazi Paşam ruhların çığlıkları duyulur mu dersin?
Belki duyarlar da, bırakırlar diye düşündüm. Bırakmadılar.

Telafer'de, Kerkük'de, Altunköprü'de, Musul'da çocuklar 23 Nisan ı kutlayamıyor Ata'm. Niye biliyor musun? Çünkü ortada kutlayacak ne egemenliğimiz var, ne de bayram yapacak hâl. Sadece yas var. Ağıtlar yakan analar var. Elinde silahıyla vatanını, namusunu, milletini ve dinini korumaya çalışan yiğitler var. Böyle bir durumda bayram yapılır mı Ata'm.

Sen gittikten sonra bize kimse sahip çıkmadı. Niye öldün Ata'm? Hakkın var mıydı buna? Bizi sahipsiz bırakmaya hakkin var mıydı? Ama sen de haklısın. Yüce Yaratıcı seni çağırdı. Demek ki Allah, seni bizden daha çok seviyormuş.

Yavaş yavaş yükseliyor ruhum. Seni görür gibiyim. Yanına geliyorum. şu mektubu sonlandırırken, sana doğru ilerliyorum.

Atam Şu an ne istiyorum biliyor musun? Bana "Bayramın kutlu olsun çocuk" der misin? Bana hiç diyen olmadı çünkü.

Alıntı