[PatricksteiN]

Benim gözyaşlarım olmadı hiç .. Ne zaman dolsa gözlerim, tabelayı ters çevirdim .. Yüreğime akıttım sessizce .. Ağlamak ciddi bir iştir, elime yüzüme bulaşmasın dedim kendi kendime .. Bre soytarı ağlamak senin neyine .. Yüreğim doldu taştı, balta misali kesti kollarımı damarlarım .. Yumruk yumruk oldu ellerim, yine de ağlamadım .. Aradan casus misali sızan birkaç damla oldu elbette .. Astım karşı komşunun balkonunda boş duran mandallara .. Kuruttum ..

Benim hiç mektubum olmadı .. Saman sarısı sayfalara yaşım yetmedi, beyaz kağıtlara ben gıcık oldum .. Koyduğum her noktadan sonra kavgaya tutuştum .. En bilinmeyen yere gömdüm kağıdı, ya da çöpe döktüm .. İçindeki yarım kalan cümleler ve anlamsız ünlemleriyle beraber .. Sonra alıp okumak gelmedi aklıma hiç .. Unuttum ..
Benim hiç şehrim olmadı .. Kaldırımında kayıp düştüğüm İstanbul’um .. Ta ki o anneye şahit olana kadar, “beni bırakıp nereye gidiyosun yavrum “.. Yeşil cenaze arabasının takılıp peşine, terk-i diyar gerek bu acılı şehre ..Ayrılık anlaşmasını imzaladık İstanbul ile o günden sonra .. Garip bakışların esareti altında beklediğim garda ne bir uğurlayanım vardı, ne de varacağım yerde bir karşılayanım .. Soğuktum ..
Benim hiç düşüm olmadı kendime dair .. Kendimden başka diye başladı satırlarım, mendilci çocuklar girdiler konuya .. Kendimle ilgili yazamadım .. Yağmur ile sevişmeyi getiremedim bir araya hiçbir düşümde .. Anlam bulamadım, bulamadıkça yükseldim gökyüzüne .. Ve sevişenleri seyrettim ıslanarak .. Buluttum ..
Ben, umuttum .. Günün birinde, mutlu çiftlere çiçek satmak için paralanan kadınında güleceğinin umudu var yüreğimde .. İlla yağmura gerek yok, güneş altında da sevişilir derdi var .. Yağmurda sevişip, güzel havalarda kurşun sıkılmayacağını umdum hep .. Ve anlamak için illa gökyüzüne gerek yok .. Otobüs camlarına dayadığım başımın çıkardığı ize bir hayat yükledim, hayallerle .. Umduğum her şeyi koydum içine .. Umuttum ..