[asasmaz]

bir hüzün yüreklerimizde
sırtımızda kanlı bir hancer
bakarken kapalıdan hayata
çaresizliğin verdiği şaşkınlıkla
kahrolurken tanıdık bir ses kulaklarımda
aldırma gönül aldırma....
herşeyi alıp götüren bu zalim dünya
bunuda mı yapıcaktı bize sonunda
hepsi birer birer gitmişken
uğruna canlar vermişken
''çok özledik be abi'' derken
tek yürek tek ses
omuz omuza dimdik dururken
bu çıkarcı düzene;
terkedip gitmek varmıydı ki böyle
herşeye karşı iken
bundan rahatsız olanlara inat
milyonları ardına alıp
bunca darbeye rağmen yıkılmayan
o amatör ruha rağmen dayanamayıp
teslim mi olucaktık
bir kez de olsa onların mı
istediği olucaktı bu hain dünyada.
ölümle yaşamı ayıran çizgi
siyahla beyazı ayırmazdı ya
kim ayırabıllirdi ki
kimin gücü yetebilirdi ki
çarşı ile kapalıyı ayırmaya?
sensiz gecicek olan günlerin
varolmadığın kapalının
ne tadı olucak nede anlamı...
gündüzüm gecem simsiyah olmuşken
kim salıcak gökyüzüne
beyaz güvercinleri
yok olmaz
olamaz
bu ayrılığa yürek dayanmaz
şimdiden bu kadar çok özlemişken
nasıl derim ki
aldırma gönül aldırma...