Terim,”Bizim için turnuva 11 Haziran’da başlıyor” demiş, oysa gruptaki diğer 3 takım için turnuva 26 Mayıs’ta start almış, o günkü özel maçlarından bugüne neredeyse aynı 11’i kullanmışlardı. Nitekim Portekiz turnuvadaki ikinci müsabakasına da Gürcistan hazırlık maçındaki 11’iyle çıkarken, Çekler tek değişiklik yaptı... Slovakya, Liechtenstein ve Çek maçlarındaki kadro ve dizilişini koruyan İsviçre, 2 sakatını mecburen tribüne gönderdi, Türkiye’deyse (biri mecburi) tam 4 oyuncu (Emre A., Gökdeniz, Tümer ve Arda), bir de pozisyon değişikliği vardı (Tuncay)...
Bu turnuvanın hatta futbolda bu yılların hakim anlayışı 4-3-3, ama İtalya gibi Türkiye’nin de kulüp takımlarındaki 4-4-2 alışkanlığı nedeniyle bu dizilişte uyum sıkıntısı oldu. İkinci yarıda 4-4-2’ye dönülmesiyle hem 10 oyuncumuz kulüplerinde alıştıkları pozisyonlarına geçtiler, hem de Senderos’un kayıtsız şartsız hava hakimiyeti Semih tarafından büyük darbe aldı.
İkinci yarıda doğru diziliş ve doğru pozisyonlarla yükselen özgüvenimiz, turnuvanın ilk 5 gününde mağlup duruma düşüp geriden gelen tek takım apoletini bize getirdi. Bu kadar yüksek tansiyon içinde futbol dışı hiçbir hadisenin içine girmememiz, hatta son düdükle yığılıp kalan Vonlanthen’i Hamit Altıntop’u 50 metre koşup teselli etmeye gitmesi bizim için büyük gurur kaynağı oldu.
Deniz, Serkan, Hüseyin
Sahanın en iyi oyuncularının hepsi Türktü, ama üçü turkuaz formalı değildi. Tamam Hakan Yakın’ı çoktan yitirmiştik, Eren’in de tercihi doğduğu ülkenin milli takımı oldu. Ama bu yıl Serie A’nın en iyi yabancı transferi seçilen ve ligin (kaleciler hariç) en çok dakika alan oyuncusu olan Gökhan İnler’i kaybetmenin mazereti yok. İki kez Türkiye Ümit Milli olmuş Gökhan’ı, pozisyonunda Deniz, Serkan Balcı ve Hüseyin olduğu için yitirmenin acısını herhalde o oynadıkça hissedeceğiz...
