[Akdora]

Günler nasıl geçecek,kaç uykusuz sabah daha beni sol yanımdan vuracak
Solarken binlerce gül mateminin bilmem kaçıncı gününde daha kaç tanesi solacak
Ayrılık dilde kolay,yürekte ateşten gömlek,gözlerde sele dönen yaş topluluğu
Ne acıdır ki doğduğun günde yokluğunun geçmeyen çürükleri bedenimde cirit atıyor

En çok da,yüreğimde..Hani asla unutmam diyen parçam var ya,işte tam orada


Yokluğunun kalbimi teklettiği gecelerden birinde anlamıştım hayatın hep böyle peşmekeş geçmeyeceğini. Sana dair düşlerin gerçek olmayacağını görmek,bunu anlamak ne denli zordu bilemezsin.Gecenin bir yarısında uyanıp,nemlenmiş gözlerimi silerken çocukluğum canlandı bir anda gözlerimde.Annemler beni çarşı pazara götürmediklerinde böyle içli ağlardım,çocukluğumun üzerinden altı üstü kaç yıl geçmişti ki zaten.Bazı alışkanlıklarım çocukluğumdan yadigar.Nerdeyse koskoca iki sene olacak ama gel gör ki unutamamanın verdiği acı ile hala sana, sensizliğe içli içli gözyaşları ısmarlıyorum.Acılar insanı olgunlaştırırmış bende ise tam aksi bir durum söz konusu.Sensizlik beni çocuklaştırıyor.

Varlığım, seni sevmem, sensizlik, yaşadım, yaşarım dediklerim bir yanılgıdan ibaret olamaz, olmamalı. Çaresizlikse; sebep olan bu düşüncelere, ucuz bahanelere sığınmak istemiyorum. Ötesi berisi yok, doğrulara hasret kalmış canım çok yanıyor. Zaten hayat diye yaşadığım; halüsinasyonlaşmış, gerçekliği hükmünü yitirmiş anılardan ibaret. Aslında senden sonrası hem var hem yok. Var olan demet demet sensizlik ve nergis misali boynu büküklük.
Başı boşluğun hakim olduğu bir yaşantıda,gelgitlere esir düşmüş duyguların kölesi olmayı,kaçarken gerçeklerden adım başı tökezlemelere mecbur kalmayı kabulleniyor insan.Kendime sığınacak bir çare buldum derken,anlık ama masum,çocuksu sevinçlerime gölgeler düşüyor,en karasından.
Duyduklarımın canımı yakması, seni unutmak için türlü yollara başvurmam,sebep bu biçare hallerime.Oysa kabahat yoktu varsa da bizim tekelimizde değildi kabahatler.Ne sen istemiştin ne de ben, ayrılığın kapımızı çalmasını.Yaşayamayan nerden bilir ki bu acının değerini, lafla anlatılmaz, dille tarifi yapılmaz. Zamansızdır, acımasızdır,laftan anlamayan arsızdır ayrılık.Yakar yıkar,hüzünleri üstüne salar,nereye uğramışsa orda bir yürek kanatır.Belası geride kalanı bulur,suskunluktur bıraktığı iz ve yaşamayan göremez.

Dağ olsa dayanmazdı ki,sevgimiz engelden bile sayılmazdı hikayemizde.Öyle olmasa hikayenin en mutlu yerinde kaderimize çiğ düşmezdi,ayrılıktan yana.Yağmur yağıyordu gittiğinde,sen buluta damla olmuştun bense dünyada sana dul kalmıştım.Herkesin yaptığı gibi kabullenemedim ben de,ağladım.Üstelik dilimin ayarı kaçtı bazı gecelerde.Öyle söylemler yapıştı ki dilime ben bile yakıştıramadım kendime bu halleri.Gerçi ayrılık da yakışmamıştı bize;ama hayat her zaman yakışanı giydirmiyordu insanın üzerine

Kaç ay geçti,kaç günü kovaladım sensiz bilmiyorum.Dilimin ayarı gibi hesabımın da ayarı kaçık sen gittiğinden beri.Ağladım gidişine,avaz avaz haykırdım da sadece kendim duydum.Esen rüzgarlar nefesin olup içime doldu,yağan yağmurlar tende sen diye yer buldu.Ve ben zamansız yağan yağmurları sevdim en çok,gittiğinde de zamansız yağmıştı.Ne zaman anlasam yağacağını hemen dışarı attım kendimi,binlerce damlanın ortasında bir damla sensin diye sırılsklam oluncaya değin ıslandım,dudağıma binlerce damla düşürdüm..Hangi damlanın sen olduğunu bilmeden,dudağım yağmur damlalarında ihanet kokulu öpüşleri tattı.

Üşüyor yüreğim,yokluğunun kışı cana tene kıyıyor.Sen yoksun kalmadı hayatın anlamı bende.Sırf bu yüzden,işte bu yüzden,dursun istiyorum dünya.Anlayacağın yaşamak zor geliyor bu ayrılık belasıyla.