[Akdora]

İnsanlar yaralamıyor,acılarım insanlardan değil...

Senin benden kaçışın,senin bana kendini yaşatmayışındır bana acı veren.

Beni kendinden uzak tutmanı anlayabilirim, Ama kendini benden bu kadar uzak tutman neden...

Sevgimden mi korkuyorsun yoksa kendinden mi bilemiyorum...

Sevgiye inanmadığını söyleyemem.Çünkü seviyorsun.Öyle ki,beni benden çok sevdiğini her an hissediyorum. Ama niçin sevilmeye inanmıyorsun ki?

Sevgime inanmayışın var ya,keşke diyorum beni sevmesen de sevdiğime inansan...Bana vursan bu kadar yaralanmazdım inan.Attığın tokat sevgisiz değildir bunu bilirim...Ama...Niçin yalnız sana baktığımı soruyordun ya,niçin yalnız sana geldiğimi...Sana gelişim işte bundan.

Sen başkaları gibi aşkı anlatmıyorsun bana,yaşatıyorsun onu.

Çünkü yaşıyorsun.

O sözlerin kalbinden geldiğini kalbime vuruşundan anlıyorum ben.

Gözlerin değil beni sana bağlayan,o gözlerin gördüğüne vurgunum ben.

Niçin mi sen? Sen benden önce vardın,varoluşum bu yüzden. Ve sen benden sonra da varsın, Sana tutunmam aşka ve varlığa duyduğum özlemden... Sen benim içimsin,seni kalbime koyuşum bundan...

Ve sen benim dışımsın ruhuma sığınak ararken seni haykırmam hep bu yüzden...

Sen içimi koruyan bir elbisesin. Ben ruhunun çıplaklığını örttüğün tenim. Sen de yaşıyorsun bunları ama saklıyorsun kendinden. Gözyaşlarım yetmiyor acımı anlatmaya. İşte bu yüzden "Artık ağlamıyorum" dedim sana...

Bu yüzden sana her şeyimi verişim.
Ben bana yapılanı yapmak istemedim.
Senden bir şey istemeyişime gelince;
Ben bana ait olanı kimden ve neden isteyeyim ki...

(Alıntı)