Nefes alamadığım bir zamanın kuytusundayım
Herşey öyle sessiz ve terkedilmiş ki
Konuşsam yalnızlığım gelir aklıma
Yıldızları seyrederim ben de
Bin yıllar uzak ama bir o kadar yakın yıldızları
Ellerim üşüyor ve bedenimde bana ait ne varsa
Titreyen bedenimin çaresizliğinde kayboluyorum
Yavaş yavaş tükeniyor bildiğim ezgiler
Şahin bakışlı insanları arıyor gözlerim
Aşk diye bildiğim heyecanların eksikliği
Eksilmişliğimleyim
Zaman en iyi ilaç derlerdi
Acılarını denizlere göm
ve unut sahipsizliğini
İçimdeki bütün sesler sustu
Canımı acıtan birşey var
Bildiğim ama adını bile söyleyemediğim
birşey kaldı senden bana
Keşke bırakmasaydın satırları arkanda
Okuyamasaydım seni
Yalnızlığımda özleyeceğim yapraklar olmasaydı
ve hiç bir baharı yaşamasaydı gönlüm
Sen her gittiğin şehirde bıraktın yalnızlıkları
Acıttın kendini ve serseri zamanla dost
kavurdun tüm toprakları
Baharı sevmiyorum artık
Sararmış yaprakları da öyle
ve bütün aşk şarkılarına lanet okuyorum şimdi
Suskun ve yalnız sokakları sevmiyorum
ellerimin üşümesini...
Özlemlerimi Zeusun asasına yükledim
ve kırık kuş kanatlarını topluyorum sokaklardan
benim de kanadım kırılana
ölümü yalnızlığımdan kurtarana kadar
susuyorum artık
Satırların konuşmaktan vazgeçtiği güne kadar
Zamanı en iyi ilaç göreceğim
ve bütün denizlerin sahibiyim ben
seni denizlere gömeceğim.
Alıntı