[nukrank]

Meğer susmak, insanın içiyle konuşmasıymış. Geç fark ettim!"...

Biliyor musun; umarsız bir yıkımdı gidişin. Liman boyu uzanan iç kanamalı bir suskunluktu bizden geriye kalan....

Oysa bilmeliydin; bütün bir hayatı ürpererek yaşama cesaretiydi aşk. Ve yola çıkıldığında göze alınmalıydı aşkın adressizliği...



Sen bir tepeden masal gibi geldiğinde gözlerime, ben kendi masalımıterk edip, gözlerine benzeyen bir deniz seçmiştim kendime. Bana aşkıöğretmişsen yorgun, terli bir tepede; bırak isyanım tam olsun yüreğiminsessizliğindeki kıyamete... bilirim sen kendince bir hayatı onarmayadüşkünsün. Onarmak içinse gidişin; sen önce seni affet. Adına mavidediğin çoğul eksikliğinde...



bazen seni affedebiliyor muydun, beni ağladığında?

Bilirsin; ben ki kabilesiz bir savaşçı. Senden aldığım bütün anlamlarısana geri verdim. Bir "içim"; kaldı ben de, bir de aklımınaldanmışlığı. Haklısın sende bensiz sularında elbet denizi aşmış birokyanus telaşı yaşanacaktı. Bağışla sözlerimi. Bağışla gözlerimi.Dahası yok, fazlası az...



bazen terk edip gidebilmeli bu şehri kendi çaresizliğinde. Bazeninceldiği yerden kopmalı hayat. Neyse! Sen benden ötede, ben sendenuzakta... ne kadar çok "vardık" oysa ne kadar çok kaybolurken bile...karşımda yorgun bir adam var şimdi; özleyişlerini reddetmek uğrunayorgun düşmüş bir gemi... bu gemi nereye gidiyor usta... içim boş,gemiler boş. Bu gemi nereye gidiyor usta...

Bir romanı bitirmiş gibiydi sustuğunda. Bende sustum onunla. en iyiyaptığımdı susmak. Uzun bir sessizliğin sonrasında "susuşlarımızda senbenim susuzluğumu dindirecek yağmurunu bulamadığını sandın, ben seninyağmurunu yağdıracak o bulutunu. Oysaki yağmur bulutta saklıydı,bulutta yağmurda. Susmasaydık bulacaktık" dedim.

Neden geçmişin muhasebesini yapmaya başlamıştık bilmiyorum. Son sözleri iyice içime oturdu.



"Bana bir kere susma hakkı verseydin, sana neler söylemeyecektim! Oysasen hep payına susmaları aldın, bana ise hep sessizliğin ezeceğivakitlerle savaşmalar kaldı. Evet! susmak birilerini hep konuşmayamahkum etmekti. Ve en çok konuşan en fazla hata yapandı her zaman. Ençok susanın hep haklı kaldığı gibi... Sessizlikten korkan birinesessizlik dayatmak (hem de bir lütuf, bir armağan gibi) işlenen enhaklı suçtu. Sen tüm suskunlukları kimseye bırakmayacak kadar bencil,herkesi suskunluğuna özendirecek kadar cömerttin. Sana söylenenlerle,sana anlatılanlarla herkesin sırrını bildin ama kimseye bir şeysöylemedin. Oysa izin verseydin benimde sana söylemeyecek ne çok şeyimvardı. insanları sadece dinleyerek böyle çıplak, böyle savunmasızbırakmayı nerden öğrendin? Başkalarına ait bunca sırrı taşımak senineden hiç yormadı?



Sen en çok bana sustun; ben en çok sana konuştum. Sana benzemeyebaşladığımdaysa, bende içimi susarak döktüm. Yoksa içim dökülecekti.Susacak hiçbir şeyin kalmadığında ise içindeki sessiz diyaloglarlabenden çekip gittin.



Meğer susmak, insanın içiyle konuşmasıymış. Geç fark ettim!"...




alıntıdır...