Yeni bir akademik programmış. Kalabalıkların arasında kendiyle başbaşa kalabilmek üzerine yüksek ihtisas yapmış münzeviler kabul ediliyormuş programa.
Her olaya, her gelişmeye, her coşkuya, her acıya, her mutluluğa kayıtsız kalıp, dünyada başka kimse yokmuş gibi yaşayabilme bencilliği öğretiliyormuş birinci yarı yılda.
İkinci yarı yıl aşka bulaşmadan sevmenin, birlikte olmanın, sevişmenin; sahiplenmeden mutlu olmanın, yalnızlığın ile arana sevgililer sokmamanın sırları anlatılıyormuş.
üçüncü yarı yıl, ilk iki yarı yılda öğrendiklerini teorikten pratiğe geçirmeni istiyorlarmış. Kalp kırman, severken bırakman, unutman, yeni bedenlerle, yeni ruhlarla tanışman icap ediyormuş. Hiç birini derinlemesine tanımadan, herkesin gönlünde taht kurman gerekiyormuş geçer not alman için. Yalnızlığının kalesine kimseyi sokmadan herkesin kalbini fethedebiliyorsan izin veriyorlarmış dördüncü ve son yaryıla geçmene.
Ve dördüncü yarıyılda tez istiyorlarmış senden, yalnızlık üzerine. Öyle güneye, sahil kasabasına kapanmaya kalkanı meşe odunuyla kovalıyormuş fakülteki hocalar. Şehirlerin göbeğinde, kalabalıkların arasında, herkesle birlikte gülüp, herkesle birlikte yürüyüp, tüm o insan kütlesiyle beraber yaşayıp da nasıl yalnız kalınır meselesine, yalnızlık lüksünün sırlarına değinen tezler istiyorlarmış.
Tüm bu sınavları atlatabilirsen, diplomanı veriyorlarmış eline, "al tepe tepe kullan, doktorasını da bitirdin bu işin, sen artık tescilli bir yalnızsın," diye.
__________________  Sen her şeyi biliyorken, Ben her şeyi göze almışken, Sana uzaktan kıvranmak, Nasıl acılı bir kanserdir bilemezsin! |