Yıl;1971, yer Malatya...Ağustos ayı..gün müthiş bir sıcağın ardındn yerini akşamın esintili serinliğine bırakmış...
O yıllarda ,yani televizyonun haftada 3 gün, oda zengin evlerinin malzemesi olduğu yıllar...herkesin merakla beklediği sirk Malatya da..Bir memur ailesi de gişede bilet almayı bekliyor..Ay sonu ama baba çocuklarına söz vermiş...Biletlerini alıyorlar ve kapıya yönelecekken babanın gözü ve kulağı tam arkadaki fakir giyimli,3 çocuklu adamla gişecinin diyaloğuna taklır..
-Bilet kaç para hemşerim
-5 lira
Adam cebindeki paraya bakar10 lirası vardır ve bilet alsın diye bekleyen 3 de çocuğu
Çaresizlik içinde etrafına bakınrken az önceki memur ailenin babası cebindeki son 10 lirayı adama uzatır...
-Baksana hemşerim .. der,az önce paranı düşürdün...ve adamın şaşkın bakışları arasında eline tutuşturur..
Bunu sizle neden paylaştım biliyormusunuz arkadaşlar.....
O fakir adama, çocuklarının gözü önünde gururunu kırmadan cebindeki son parayı veren adam babamdı...O benim babam dı, 16 yıl önce kollarımın arasında son nefesini veren kahramanım dı....
Bana ;yaşamayı,paylaşmayı,Nazım'ı öğreten sevgili babam..
Nur içinde yat sevgili babacığım....
__________________  "iki özel tutkum;İstanbul ve Beşiktaş" |