Gözlerin gözlerime değdiğinden beri eskisi gibi değil hiçbir şey. Daha önce hiç görmediğim renkleri gördüm orda. Öyle çocuk, öyle masum, öyle içten...Senin gözlerinle bakmaya başladım belki de hayata.
İnanmadığım şeyler vardı ya da inanmak istemediğim...Sevdim daha önce de evet..Canım yandı, canlarını yaktım...Ama hiçbir zaman "her şey" olmadılar. Hep anlatabildim onları, kelimelere sığdırabildim hissettiklerimi..Ama şimdi öznesi olduğun cümleleri tamamlamak öyle zor ki... Sanki hiçbir kelime yakışmıyor adının yanına..Sadece adın! Sadece sen!
Kelimelerle oynamayı bu kadar seven ben şimdi kalemime yenik düşüyorum... Sana yenik düşüyorum.. Buna inanmazdım işte bir zamanlar. Duygularımı kalemimle bile anlatamayacağıma..Bir uçurumun kenarındayım sanki. Karşımda sen...Dönüp arkanı gitsen ayağım kayacak kendiliğinden.. Yanıma gelsen belki de o uçurumdan daha derin bir girdaba giricem..Hayatımın bu kadar dışındayken seni böyle yaşıyorsam içinde olduğunda olacaklardan korkuyorum.Kendimden korkuyorum...
Her yerdesin..Baktığım, gördüğüm, duyduğum, okuduğum her şeyin içinde... Olmasan da kokun hep üstümde.. Öyle yer etmiş tenimde... Issız zamanları yaşıyorum yanındayken..Sanki kimse yokmuş gibi koskocaman bir boşluk..Yalnız sen ve ben ve hiçbir zaman doyamayacağım sesin, kokun, gözlerin..
.Diğerlerinden farklısın işte. Çünkü sensiz de sevebiliyorum seni...Önce seni sevmeyi sevdim çünkü ben...Sonra senin içinde olduğun her şeyi.....
alıntı