Hiç olmamış ,yaşanmamış gibi davranarak bir hayat geçer mi dedim uykuya hasret kaldığım gecelerden birinde özüme..Özüm gözüme döndü,gözümdeki sen bir damla yaşa büründü,bir damla yaş söze dönüştü ve dile geldi :
Hayat yaşanmışlıkları inkar etmekten değil kabullenmekten geçermiş.
Bir yerden sonra mazi sorgulanmaya başlanıyor ve aslında kaybettiğini sandığında ne çok şey öğrendiğini anlıyorsun..
Şarkıların neden can yaktığını
Deniz kenarında ağlamanın neden manidar olduğunu
Canından can kopmasının hiçbir acı ile eşdeğer olmadığını
Aşkın kapanmayan yaraların sebebi olduğunu
Zaman içinde kızgınlıkların geçebileceğini
Birini çok sevmenin bir başkasını daha çok sevmene engel olmayacağını
Her elvedanın yeni bir başlangıcın anahtarı olduğunu..bu ve bunun gibi pahası hiçbir şeyle mukayese edilemeyen öğrenmeler..
Toplanamam dediğin anlara zamanı geldiğinde tebessüm edilebiliyormuş insan.Seni kaybetmenin hayatı kaybetmek olmadığımı anladığımda kendime ve yaşamdan çaldığım dakikalara karşı boynun bükük nergis mağrurluğunda bakmam da bundan…
Yeni başlangıçların önsözlere ihtiyacı olurmuş..Sildim ne varsa sana dair benim de artık bir önsözüm var…
Seviyordum çünkü insandım
Kalbimin sana yenik düşüşü belki hataydı
Ama ben hatalarımı sevmeyi de biliyorum artık
Sana kızgınlığım da geçti desem belki de inanmazsın
Zaman seni önemsizleştirdiğinde sana kızmalarımı da attım bir yana
Önemin yok çünkü
Hayatımda bir kesittin ve o filmin karesi çok uzaklarda kaldı benim için
Sana veda ederken, hayata sevimli çocuk yüzümle kocaman bir merhaba dedim
Hayat benden yana akıyor bu sıralar
Heybemde mutluluklar,gülümsemeler taşıyorum karanlık günlerime inat..
_alıntı_ |