[|RespecT Me|]

"Ne zaman şampiyonluk diye bağırsak,kursağımızda kalıyor
söylesene bize hocam takım niye oynamıyor."

dün geceden beri dilime dolanan, aslında dilime değil içime dolanan cümle, marş ne derseniz deyin.

her sezon şampiyonluk umuduyla başlanır, ister takım iyi olsun ister kötü olsun ve sezonun ne kadar başındaysan umutlarda o kadar yüksektir. her sezon başında konuşulur bu sene kim şampiyon olur diye ve her sene cevabım tüm yüreğimle inanarak;

"beşiktaşlıyım diye demiyorum ama Beşiktaş şampiyon olur." derim. Bu sene anladım ki bu cümleyi beşiktaşlıyım diye kuruyormuşum. Beşiktaşlıyım diye herkesten çok inanıyormuşum.

yaşım dolayısıyla hatırlayabildiğim tek şampiyonluğumuz var. ondan da beş yıl geçti dile kolay beş yıl. sen tek taraflı bu kadar seviceksin ölene kadar bi platonik aşkla yaşıyacaksın ama beş yıldır mutlu olamayacaksın. özlüyor be insan vallahi özlüyor billahi özlüyor.

şimdi diğer takım taraftarları diyebilir. hani sevinmek için sevmemiştiniz. evet sevinmek için sevmedik. ama onlar bizim sevincimizin ne olduğunu bilmediklerinden, anlayamazlar. bir liverpool maçı gecesi ya da bir metalist maçı gecesi nasıl uyunduğunu bir beşiktaşlıya sormanız lazım. ertesi gün ne halde olunduğunu bir beşiktaşlıya sormanız lazım. ve umutların giderek azaldığı bir sezonda da hala öküz gibi seven bir beşiktaşlıya hayatın ne kadar renkli olabildiğini sormanız lazım.

şimdi herkese bir suç yüklemek istiyor yüreğim. bir sürü suçlu bulup hepsini dar ağacında asmak istiyor. kendi içinde cebelleşiyor ama yine Beşiktaş aşkıyla kavruluyor. artık geçtim şampiyonluktan, başarıdan, galibiyetden. tek istediğim var o siyahla beyazı inanarak sahiplenecek adamlar, ruhunu o formaya adayacak adamlar. çok mu zor bulunur böyleleri hiç sanmıyorum. ben burdayım, benim gibi daha binlercesi buralarda. yeterki o formanın beyazına siyah düşürenler, yolumuzdan çekilsin.