Idris’le Dursun, kahvede ayri masalarda hafif sıkkın oturuyorlar.
Idris sesleniyor:
- Bana “ayran” desene…
- Ayran!
- Uyy, ben da senun karuna hayran!
Fena halde bozulan Dursun, biraz sonra Idris’e sesleniyor:
- Bana “gazoz” desena…
- Gazoz…
- Uyy, ben da senun karini öptum…
Idris, dudak büküyor:
- Bu söylediğunun kafiyesi yoktur…
Dursun sözü bagliyor:
- Kafiyesi yoktur ama asli vardur! |