[forza_bjk34]

Bir gün peygamberimiz (s.a.v) Cebrail’den cehennemi sordu. Cebrail (a.s.) uzun, uzun cehennemi anlattı. Peygamber efendimiz anlatılanlara dayanamayıp bayıldı. Ayıldığında buyurdu ki: “Ey Cebrail, böyle şiddetli, felaketli yere benim ümmetim girecek mi? “Evet ümmetinin büyük günah işleyenleri cehenneme girecektir. Bunu üzerine Peygamberimiz çok ağladı . Sonra odasına çekildi, sadece namaz dışarıya çıkıyor, bunun dışında kimseyle görüşmüyor. Peygamberimizin dışarı çıkmamasının 3. günü Hz. Ebu Bekir (r.a.) kapısının önüne gelerek :

“-Resûlullah (s.a.v.)’ı görmek mümkün mü?” diye seslendi. Fakat içeriden bir cevap gelmeyince ağlayarak oradan ayrıldı. Sonra Hz. Ömer geldi. Aynı sözleri söyledi. Ona da cevap gelmeyince ağlayarak oradan ayrıldı. Sonra Selmani Farisi geldi. Ona bir cevap verilemeyince, ağlayarak Hz. Ali’nin evine gidip durumu anlattı. Hz. Fatıma (r.a.) saadeti Dareyn koştu :

“-Ey Allah’ın Resûlü Ben kızınız Fatıma’yım” dedi. Resûlü Ekrem Efendimiz (s.a.v.) o anda secdeye kapanmış Ümmeti için ağlıyordu. Hz. Fatıma kapı açılıp içeri girince babasının ağlamaktan, yüzünü sarardığını, avurlarının çökmüş olduğunu :

“-Babacığım! Size böyle ne oldu?” diye sordu. Resûlü Ekrem (s.a.v.) buyurdu ki :

“-Ey Fatıma! Bana Cebrail gelip cehennemi tabakalarını anlattı. Ümmetimden büyük günahlar işleyenlerin cehenneme atılacağını bildirdi. İşte beni Ağlatan kederlendiren budur. Sonra Hz. Fatıma Ümmetimden büyük günah işleyenlerin cehenneme nasıl gireceklerini sordu. Resûlü Ekrem (s.a.v.) şöyle anlattı :

“-Günahkarlar tutulup cehenneme götürülürken:

“-Ya Muhammed (s.a.v.), Ya Muhammed (s.a.v.)….” diye bağırarak giderler. Fakat Cehenneme yaklaşıp cehennem Meleklerini görünce bunun unuturlar. Melekler :

“-Sizler kimler sizin?” diye sordular.

“-Biz kendilerine Kuran inmiş olanlardan ve Ramazanda oruç tutanlardanız” derler. Melekler de :

“-Kuran’ı Kerim Muhammed (s.a.v.) (s.a.v.) Ümmetine inmiştir” derler. Bunun üzerine Peygamber efendimiz (s.a.v.) ismini hatırlayıp :

“-Bizler Muhammed (s.a.v.) (s.a.v.) Ümmedin den Olan kimselerin hallerini bildiren ayetlerden haberiniz yok muydu?” diye sorarlar. Onlarda :

“-Vardı. Fakat gaflete geldik, şeytana uyduk” derler. Hallerine çok üzülürler. Gözyaşları kalmaz, gözlerinden kan akmaya başlar. Sonra Melekler onlara derler ki :

“-Bu ağlamanız boşunadır. Eğer dünyada böyle ağlasaydınız faydası olurdu. Şimdi burada ağlamazdınız” Sonra Melekler gelir :

“-Atın onları Cehenneme