[MetiN]

Yıldızların altında gezmek için geceleri beklemiyorum artık,
Hüzünlü kirpiklerinin ardında, en ışıltılı yıldızlara benzer senin gözlerin…
Onlar hiçbir zaman sönmez gökyüzünün topraklarında…

“Gündüzle gece bir arada yaşayamazlar” biliyorum. Dudaklarımın zamansızlığı ile yalnızlığını öperken ıslak kelimelerim, susku kadar ince bir sızıydı gidişlerin. Gözlerimin yaşına bakmayan gidişlerin, gelgitlerin çekilen dalgalarına benzer sevdiğim… Gidersen bir daha geri gelmezsin bilirim. Anlattığın öykülerdeki göllerin berrak sularında oynaşan masum bir kız çocuğu gibi yetim kalır sevdamız. Ama biliyorum gitmek için gelmedin.


“Biz” olduğumuz şehirde sessizlik denen bir şey yoktur sevgili. Kuşların ötüşü, geceleyin mehtabın sahili okşayan dalgalarla söyleşisi, sonbaharda yaprakları sarmalayan rüzgarın tatlı kokularla bezeli mülayim gürültüsü ve saçlarımı okşayan yağmurun tatlı mırıltısı paylaşır en güzel günlerimizi sevdamızın başkentinde.



Zordur s’onsuz sevmek…
O’nsuz…
Gönülden gönüle giden bir yolda
Son’unu düşünmeden yürüyorum ben de.
Ömrümü sebil etsem de geçip giden zamana
İçimi karalayan her uzak cümle yaklaşır yokluğuna
Sesim kırılsa da masallarda, biliyorum ki,
“Bu sevdanın sonu,
Daha fazla sende kalmanın başlangıcıdır.”