Beşiktaş'ta bu sene işler ters gidiyor.
Evet, evet ters gidiyor.
Genellikle sezonun bu döneminde şampiyonluktan vazgeçen Beşiktaş.
Şimdi şampiyonluk alemine doğru yol alıyor.
Genelde senaryo şu şekilde işliyordu son yıllarda,
Beşiktaş taraftarı aşıktır, sezon başı yırtar boğazlarını.
Takım ayaklanır, ligin ilk bölümünde bir heyecan kaplar içlerini.
Sezonun ortasına gelindiğinde bir anda stres kurbanı oyuncular.
Destek verse de arzularından uzaklaşan taraftarlar.
Şu anki tablo nasıl peki?
Mustafa Denizli'nin 'lider' görüntüsü yetti.
İlk puan kayıplarında mikrofonlara çok 'kalın' konuştu.
Muhabirin karşısında duruşundan bile aslında tecrübesi belliydi.
Mustafa Denizli sürekli doğrudur, yanlış yapmaz değil demek istediğim.
Lider oldu ve takıma bunu kattı.
Peki Beşiktaş sadece bu yüzden mi başarılı?
Futbolcuların da payı var elbette ama sadece bunlar mı?
Hayır, hem de kocaman bir hayır.
Beşiktaş'ın bu başarısının mimarı farketmeseler de ÇARŞI'dır.
Beşiktaş'ın hep formsuz günlerine bakın.
Formsuz yıllarına bakın.
ÇARŞI hep ama hep karşı.
Her tribünde yer alan isyanının kahramanı.
Kulübü kurtarma uğruna cesur tezahüratların saltanatı!
Beşiktaş'ı içten içe kemiren aslında buydu, biliyorum farketmediler.
Bilerek bunu yapmadılar ama...
Kötü niyetleri de yoktu hiç, hep bir DİK durma savaşıydı.
Muhalif hayaller ile yanlışa doğru yaptırma ısrarıydı ama...
Türkiye'de başarı kulüp birlikteliği ile gelir, acı ama gerçek.
Taraftar, yönetim, teknik ekip ve oyuncular, aynı raya inerse...
Bir sezon boyunca başkanlarına, bazen futbolcularına...
Haklı da olsalar ters bağıran bir ortamda başarı nasıl olsun ki?
ÇARŞI sesini kıstı, takımı için yaptı.
Birliktelik doğdu, takım bir olduğunu hissetti hatırladı.
Beşiktaş'ın sesi yükseldi.
Yarın ÇARŞI tribünde yine yönetime isyanını anlatsa..
Bağırsa, Beşiktaş yine düşecek...
Olayın özeti budur.