[karaca_89]

VERMEK ASLINDA YOK OLMAKTIR
Sen bana kanat takmadan uçmasını öğrettin okyanusların engin sularında.
Nefes alma ihtiyacı duymadan,
bir şişenin içerisinde,
İnsanların sevecen bakışlarına biblo olarak sundun.

Renkler kullanılmadan yapılmış bir Van Gogh tablosuydum senin elinde...
İçinde,
Hiçbir şey olmayan boş bir defteri okurken sen,ağladım ben...
Yeni doğan çocuğa bakıp Allah'ın hala insanlardan ümitli olduğunu düşündüm,Sen yanımdayken...
Nefes alırken diğer insanlar için endişelendim,Ölmesinler havasızlıktan diye...

Savaştan kaçan insanların,ölen insanlardan fazla olduğunu görünce sevindim,
Azınlığın yanında olmadığım için.
Her çift gözün benim gözümle sana baktığını görünce kızdım,
Yağmur tanrısı olup şimşeklerime emretmek geldi içimden "Onları azınlığa katın!"diye.
Diz çöküp yere, Kelebeklerin ömrünü uzatması için yalvarman,
Yetti onları affetmeme

Hiçbir insanın yalnız yaşayamayacağını öğrettin sen
"Yanında ben olacağım" derken
Peki hiç düşünmedin mi Bir gün sensiz kalacağımı?
Kaldığım gün kanadı kırıldığı için uçamayan
Tek kanadıyla çırpınırken Yerden kalkan toz bulutunun arasında
Bir kedinin öğle yemeği mi olacaktım
Veya
kışa hazırlık yapmak için,
bir lokma ekmek bulmak uğruna Yolunu bulamayan,
Gökyüzünden düşen bir yağmur tanesinin altında boğulan
Kısmetsiz bir karınca mı yoksa

Ben senin gece yarısı yüzünü kirden fark edemediğin
O karanlık yüzlü çocuğun
kahve köşelerinde Titremeyi dahi göze alıp
bir gazoz kapağı daha bulmaya çalışan O çocuğun biriktirdiği
gazoz kapakları gibi sindirdim içime
Ve
sevdim

Biriktirdiklerimin teselli ödülü dahi yoktu senden bana
Ben de biriktirdiklerimi satmaya başladım satırlarımla
Hep satıyorum,
hep satıyorum...
Hem de sıfırdan başlamıştım satmaya
Yazdıkça azalıyorum,bitiyor,yok oluyorum
Yazıyorum,
yazıyorum,
yazıyorum...
Galiba...Ölüyorum...

ERSİN HOŞGENÇ