[aysedeniz]

Yaşamın en tatsız tarafı sona eriş şeklidir. Şüphesiz
ki yaşamı
tersten yaşamak daha güzel; hatta, mükemmel olurdu.
Nasıl mı?
Camide uyanıyorsunuz. Bir tahta sandık içinde, herkes
karşınızda saf
durmuş, iyiliğinize dua ediyor ve tüm haklar helal
edilmiş vaziyette.
Tabuttan doğruluyorsunuz, yaşlı, olgun ve ağırbaşlı
olarak. Herkes
etrafınızda, büyük bir itibar, iltifatlar, çocuklar
torunlar hepsi
hazır. Arabanıza kurulup evinize gidiyorsunuz. Doğar
doğmaz devlet
size maaş bağlıyor, aylık veya üç ayda bir maaşınızı
alıyorsunuz. Ne
güzel, hazır maaş, hazır ev... Altmışlı yaşlara kadar
her şey
garanti, huzur içinde yaşıyorsunuz.
Sağlığınız gittikçe düzeliyor. Kaslar güçleniyor,
kuvvetleniyorsunuz.
Bir gün çalışmak istiyorsunuz ve işe ilk başladığınız
gün size hoş
geldin hediyesi olarak bir plaket ve altın kol saati
veriyor
patronunuz.. Ve Genel Müdürlük veya bunun gibi yüksek
bir makamdan
tecrübeli bir insan olarak işe başlıyorsunuz Herkes
karşınızda el
pençe divan... Vücudunuzda da bazı hoşa giden
hareketler başlıyor.
Gittikçe zayıflıyor forma giriyorsunuz. Diğer hormonal
aktiviteler
artıyor, fevkalade… Aman ne güzel günler başlıyor...
Derken bir gün patron size artık "Üniversiteye gitsen
daha iyi olur"
diyor. Bu arada babanız ortaya çıkmış, "Fazla
çalıştın" diyor "Artık
eve dön, işi bırak, okumaya başla, harçlığın benden
olsun..." Keyfe
bakar mısınız? Okuduğunuz dersler gittikçe
kolaylaşıyor. Ekmek elden
su gölden bir dönem başlıyor. Partiler, diskotekler,
kızların sayısı
artıyor.
Derken anne ve babanız sizi götürüp getirmeye
başlıyor, araba
kullanma derdi de yok artık... Günün birinde sizi
okuldan da
alıyorlar, "Evde otur, keyfine bak, oyuncaklarınla
oyna" diyorlar...
Mamanız ağzınıza veriliyor, zaman zaman altınızı bile
temizliyorlar,
hatta bu durum alışkanlık yaratıyor ve hiç tuvalet
kullanmamaya
başlıyorsunuz.
Derken anneniz bir gün size süt verme kararını alıyor
ve başka bir
keyifli dönem başlıyor. Mama artık her yerde, her an
ve en taze
şeklinde hazır. Bir gün karanlık ılık ve sıcak bir
ortama
giriyorsunuz. Beslenmek için ağzınızı açmaya dahi
gerek yok; bir
kordondan besleniyor; sıcacık, yumuşacık, gürültü ve
patırsız bir
ortamda yaşıyorsunuz. Küçülüyor, küçülüyor, ufacık bir
hücre halini
alıyorsunuz. Ve günün birinde müthiş bir keyif ile
hayatınız
bitiyor....
Nasıl ama; İŞTE YAŞAMAK.
Bence yaşamanın tadına varın... Keyfini sürün...