Her iki tarafın da almak zorunda olduğu puanlar nedeniyle, maçın çekişmeli geçmesi zaten bekleniyordu. İlk yarı bittiğinde, karşılıklı 15 pozisyon oluştu ki; böyle bir maç için hayli bereketli sayılır.
Ama bunca pozisyon üretilen bir devrenin; iyi futbola dönüşmesi gerekmez miydi? Evet, sıkça yürek hoplatan şutlar vardı ama; futbolun kaliteli olduğu konusunda kuşkuluydum. Çünkü Beşiktaş ve Eskişehir’in orta sahaları, hani deyim yerindeyse Çırpıcı Çayırı gibiydi. Bu bölge, hiçbirisinin birinci derecede sorumluluk alanı değildi. Topu kapan, burnunun dikine gidiyordu. Pozisyonlar bu yüzden sık oluştu. Bunlar takım oyununun değil, orta bölgenin herkese serbestçe geçiş hakkı tanımasından meydana geldi.
Delgado’nun kişisel gayreti, uzak şutları ve maçı yönlendirme isteği, dikkate değerdi. Eskişehir’den Youla ve Engin’in şaşırtıcı saha içi husumeti ise, akıl alacak gibi değildi. İkilinin arasındaki kavgayı ayırmak, Beşiktaşlı futbolcularla hakeme kaldı.
Bu takım nasıl maç kazanır?
Beşiktaş da birbirine giren rakibine 8 etkili şut çekip, tekinden bile sonuç alamıyordu.
Doğrusunu isterseniz; ikinci yarı da ilk yarının bire bir kopyası gibiydi... Gene topu alan rakip kalenin önüne dalıyordu. Hem Beşiktaş, hem Eskişehir bastırarak, zorlayarak, bir organizasyon gereği olarak değil; karşılıklı serbest geçiş haklarından yararlanarak rahat pozisyon buluyordu. Başıboş bir maçtı...
Hata yapan kaybedecekti. Bobo, savunmanın gafını affetmedi ve maç Beşiktaş’a döndü.
Yusuf da inanılmaz çalımlarla sokulduğu Eskişehir kalesi dibinde, ‘Alın da atın’ dercesine ikram ettiği pasla, maçı bitirdi.
Günün en güzel, en önemli, en gösterişli hareketi Yusuf’tandı.
Ali Sami Alkış