Ülkenin gündemi sağlıklı bir insanın bile dudağını uçuklatacak kadar yoğun, gergin. Ama şükür hala dudaklarımız sağlam. İngiliz filozof Thomas Hobbes’un “Herkesin herkesle savaşı” dediği türden bir gerilimin içinde ülke. “Yaşamanın tek ihtirası korku oldu” da diyen Hobbes’u haklı çıkarmak için çırpınıyoruz adeta.
Ekonomik ve politik gündemi gergin bir ülkenin spor gündemi eğlenceli olur mu? İzin vermezler elbet.
Futbol üzerine konuşanların, futbol üzerine okuyan/dinleyenlerin en çok merak ettiği ‘hakem komplo’ları olunca, futbol evrenimizde huzur mümkün mü?
Sokakta futbol konuştuğum üç kişiden ikisi kararını vermiş; “Beşiktaş kupayı verecek, Fener de ligde Beşiktaş’a yatacak.”
Benim duyduğum bu yaygın ‘komplo teorisi’ni iki başkan, Yıldırım Demirören ve Aziz Yıldırım duymamış olabilir mi? “Olamaz”sa biraz dikkat etmek gerekmez mi şu yemekli toplantılara?
Ben adımın Cem Dizdar olduğunu bildiğim kadar eminim iki başkan arasında ligin ya da kupanın geleceğine dair bir anlaşma yapılmadığına. Ancak, büyük kalabalığın böyle düşünmesinin de haklı gerekçeleri yok değil, değil mi? İnsanların böyle düşünmelerine neden olan ‘komplo teorisyenleri’ listesinin ön sıralarında iki başkanın da adı var.
Yıllardır zihnimizin derinine işledikleri bu bakış açısı ortadayken, Paper Moon yemeğinin masum bir “Kupa finali İstanbul’da oynansın” görüşmesi olduğuna insanları inandırmak güçtür.
Öyle ki, kendileri bile eminler ki böyle anlaşılacağından, haberlere göre, Sivas Başkanı’na “Vallahi tezgah yapmıyoruz” anlamına gelen bir telefon açma ihtiyacı hissetmişlerdir.
Hayat da olduğu gibi futbolda da aslolan samimiyettir, inandırıcılıktır. Mustafa Denizli’nin gelişinin ardından eski haline dönmek için ufaktan kıpırdanan Beşiktaş algısı, Demirören’in bu girişimiyle yine hafif bir sallantı geçirmiştir.
Denizli’nin vakur duruşu, futbola yakışan görgülü, mizahi dili çocuklarımızın bu oyun üzerinden bir şeyler öğrenebilecekleri umudunu beslememize yol açarken, ayrık otu misali, ‘muktedir yemekleri’nin oyunun önüne geçmesi ‘herkesin herkesle savaştığı’ türden bir duruma yol açmaktadır.
Gerek yoktur, federasyon kupa finalinin İzmir’de oynanacağına karar vermiştir. İtiraz edilecekse iki kulüp birer komite oluşturur ve sağlanan konsensüs federasyona iletir, olur biter. Bu, “Kulübün her şey bizden sorulur” türünden bir tiran havası hem diğer yöneticilere ayıp etmektir hem de kamunun zihninde yanlış anlamalara yol açmaktadır.
Kulüp başkanları sadece kendi kurumlarını değil, taraftarlarının sosyal pozisyonlarını da düşünmek zorundadır. Kimse maç bağladığı sanısı yaratan bir takımın gönül rahatlığıyla taraftarı olamaz.
Cem Dizdar