Kapadım gözlerimi…
tek istediğim yanında olmaktı…sessizce,huzuru kaybetmeden,incitmeden…gözleri henüz körken bu aşkın her şeyi yaşamaktı istediğim sana dair… biriktirmeye başladığımız anıları can acıtacak sözler söyleyerek çürütmeden, “bunu bana sen yaptırdın, sen söylememe sebep oldun o sözleri, sen istedin!!!” lerden uzakta kalmaktı sadece istediğim…
kapadım gözlerimi…
sen beni severken de kördü gözlerim… ve senindim ben, sen tenime sardunya kokulu yaralar açarken…
biliyorum canını acıttığım için canımı acıttığını ama bu haksızlıktı… ben asla incitmemiştim senin beni incittiğini düşündüğüm anlarda seni… karşılık olsun diye hiç yapmamıştım, yapmazdım da… bir meydan savaşı değildi aramızdaki şey… adını bilmesem de gerçek aşka benzer bir şeydi…
sen söylerken asla söylemek istemediğin o cümleleri, soluğum kesiliyordu, ve sana söylediğim sardunya kokusu, saksılardan değil sevgilim, ruhumda açtığın yaralardan yayılıyordu… ve öyle tuhaftı ki bu his, kan yerine sızan bu koku sana çok benziyordu ve kesilen nefesimin arasında aldığım her ince soluk içime senin kokunu taşıyordu, gerçek dediğin şeylerden canım o kadar yanarken.. ben kapadım yine gözlerimi… sadece kokunu istedim… çünkü gerçek senin söylediklerin değildi… inan bana, gerçek, o kokuda gizliydi…
sen o sözleri söylemek isteyip istemediğini,kendi sözlerine inanıp inanmadığını bile düşünmeden öldürürken meleğini, kokun diriltiyordu beni...
göremediğin şey, gerçekti… gerçeğin sevdiğin insanı bile ezip geçecek kadar güçlü olduğunu sanıyordun sen… ama gerçek bu değildi sevgili… gerçek bizi birbirimize bağlayan şeydi… kokuydu, sesti, affedebilmekti, hissedebilmekti… ama asla “yaptığına istinaden yapıyorum bunları” demek değildi…
ama kapadım gözlerimi… affedebilirdin beni ve affetmeliydim seni…
biz olabilmek için yapabilmeliydik, ruhum olman için başarabilmeliydik…
çünkü ben öğreniyorum yavaş yavaş açtığın yaralardan yayılan sardunya kokusuyla hayatta kalabilmeyi…
sen başladın mı öğrenmeye, yaralarını nasıl temizleyeceğini..?