[Mehmet]

En ağır şartlarda filiz veren mucizeler gördüm ben..
ya da en mucizevi anlarda kopan fırtınaları da

yalın ayak çocuk yürüyüşü gibi yüreğime batan cam kırıklarını görmezden gelmeliydim gelemedim

gördüm tüm korku yüklü,ürkütücü,soğuk kırıkları
korktum bir kez daha;kendime dönememekten


şimdi ufkuma yeni yollar çiziyorum,beğenmeyip siliyorum
baştan çiziyorum bir sürü söz biriktirip kendime saklıyorum
her gece ansızın kırıp,her sabah yeniden almaya yola koyuluyorum


yeni sözler öğreniyorum;yeni acılarıma süslü kelimeler kuruyorum
oysa ne çok söz varmış seni anlatmaya ama hiçbir cümlenin tabiri caiz olmamış



Senin bu kadar fazla hatta özel sözleri hakkettiğini düşünmüyorum aslında.
Senin için söylendiğini de düşünmemelisin,keza sana değil.

Benim sevdamaydı sözlerim.ben sevdama ağladım ağladıysam,ben sevdama aşıktım aşıksam
çünkü ben aşık olabilmeyi özledim,ben aşık olabilmeyi;sen olmasan da öğrenirdim....

yani şu kadarını söylüyorum;sen değilsin bu hikayenin ne baş kahramanı ne de ilhamı bir tek benim
tek başıma hakkettim,kimseye el sürdürmedim.
Sevdama tek kötü söz gelmesin diye yüreğimi paramparça ettim.


Bir kırık sözüm olmadı bu yüzden sana yoksan yoksun
var (?) hiç olmadın.
ölüme hasret yazıldı adın.
ben ölmeyi de yaşamayı da en az senin kadar istedim


gözlerimi kapatıp karanlığa yürüdüm ben zifiri karanlıkta sana en yakışır sözü ayak seslerinden tanıdım...

Yokluğun yeni bir varlık oldu kimliğime
Ben seni en çok yokken sevdim


şimdi seni her düşümden engelliyorum...

Ve nihayet kendime dönüyorum