Hayatla röportaj yaptığımı gördüm rüyamda.
"Benimle röportaj mı yapmak istiyorsun?" diye sordu Hayat.
"Zamanın var mı?" diye sordum.
Gülümsedi.
"Benim zamanım Sonsuzluk" dedi Hayat. "Ne sorular var yüreğinde?"
"İnsanlarla ilgili en çok neye şaşıyorsun?" diye sordum.
Hayat yanıt verdi.
"Çocukluktan sıkılıp büyümek için acele ediyorlar, sonra yine çocuk olmanın özlemini duyuyorlar. Para kazanmak için sağlıklarını kaybediyorlar, sonra sağlıklarını kazanmak için paralarını kaybediyorlar. Gelecek kaygısından şimdiyi unutuyorlar. Sonra da ne şimdiyi ne geleceği yaşayabiliyorlar. Hayatlarını kazanmak için eğitim alıyorlar ama yaşamın ustası olmayı bilmiyorlar. Bu nedenle de, hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyorlar, hiç yaşamamış gibi ölüyorlar."
“Sonra hayatın elini tuttum, derin bir nefes aldım ve ona, insanların neleri öğrenmelerini istediğini sordum.”
Hayat yanıtladı.
"Hiç kimseyi kendilerini sevmeye zorlamamalarını isterdim. Affetmenin affederek öğrenilebileceğini öğrenmelerini isterdim. İki insanın aynı şeye bakıp farklı şeyleri görebileceğini öğrenmelerini isterdim. Zengin insanın en çok şeye sahip olan değil, en az şeye ihtiyaç duyan insan olduğunu öğrenmelerini isterdim. Bir yüreği derinden yaralamanın bir anda olduğunu; ama iyileştirmenin çok uzun sürdüğünü öğrenmelerini isterdim. Seni seven insanların duygularınmı nasıl ifade edebileceklerini bilmedikleri için seni sevmediklerini sanmak yerine onların sevgisini hissetmeyi öğrenmelerini isterdim."
Hayat derin bir nefes verdi. Hayatın nefesi kelimelere dönüştü.
"Söylediklerimi yüreğine kaydet" dedi.
“ Söylediği cümleyi yüreğime kaydettim.”
"Başkalarını affetmek yeterli değil, kendini de affetmeyi öğren".dedi
“Yüreğim kuş gibi hafiflemişti.”
"Son bir soru daha, Hayat" dedim. "Benden ne istiyorsun?"
“Bütün odayı beyaz bir ışık kapladı… Ve Hayat yanıtladı.”
" Değerimi bil."
|