[dicesare]

her zaman hüzün verir.bıraktığın yerde elbet vardır bırakmak istemediklerin...



..kokun..kokum..gülümsemen..gülümsemem..dokunuşun. .hayalim..
..sarılman..sarılmam..dudakların..tenin..kokun..
..metro..taksi..odam..sessizlik..utangaç bakışmalar..sesin..
..gözlerin..saçların..ellerin..yastığım..kokun..sı cağın..sesin..
..ateşin..soğukluğum..ateşin..sıcaklığım..ateşin.. ateşim..
..gülümsemen..sarılman..gidişin..gözyaşlarim..boşl uk..




kimi zaman gereklilik...kimi zaman zorunluluk...kimi zaman da feragat...

ama hepsinin özünde, hepsinin temelinde ya savunma, ya kaçma, ya da korku var... korkularımızla yüzyüze gelmeyi öğrenemedik hiçbirzaman. ve bu gidişle öğrenemeyeceğiz. bilinçsizce tükettiğimiz son şans'larimiz tükendiğinde, artık 'ne elde ne avuçta kaldı' deyip de borç şans isteyebileceğimiz bir yer, bir kurum, bir insan yok.

bazen şans tanımak yeniliklere, bazen de beklenilenin gerçekleşmesi için zaman tanımak kadere.

istemeyerek, korkarak, içinden gelmeyerekde olsa, coğu zaman en asil davranıştır gitmek...
yerine nöbetçi olarak sessizliği bırakmak...




gitmek… gitmek terketmektir. hayır!!! gitmek aslında terkedilmektir. bırakılmaktır öylece, bomboş, kendi başına. kalan gelmemiştir seninle. kalmayı tercih etmiştir. o kaldığı için hep haklı, sen gittiğin için hep suçlusundur. ve fakat ne yazıktır ki, herkes onun niye kaldığından çok senin gittiğinle ilgilenir.





gitmek;kalıcı olmanın tamamlayıcı hareketi, bulunduğu zamanın değeri ve sevileni, ilk sevildiği şekliyle hatırlamanın kutsal yoludur....



insanlar hep bir yerlere gitmek için çalışır-yıllarca belki günlerce ama yine de gitmek için çalışır.fakat tam gitmek üzereyken kalmak için bir sebep çıkar.işte bu sebeptendir ki her tarafta parça insanlar var ve işte bu yüzden yarım yaşanır hayatlar...



bir bakıma hayatın eksenidir gitmek.

ayrılıkları getirir beraberinde; hüznü getirir. kavuşmayı getirir bazen de; sevinci getirir. yeni yerlerle tanıştırır "gitmek"; yeni deneyimler yaşatır. geliştirir kişiyi. hayatın diskurudur "gitmek"... heyecan getirir.

farklıdır gitmek... bilinmeyene gidilir; bekleyene gidilir; beklenene gidilir; zorunluluktan gidilir; zevkine gidilir... gidilecek yerler bitmez belki ama "gitmek"te bir son da gizlidir... elbet ölüme gidilir çünkü...

insan için esas olan ise, ilelebet gidene kadar, gidebildiği kadar gitmektir...




kendine gelmek için gereken bazen..
kendine dönmek için gereken..
hiç bilmediğin bir yere kendinle gitmek..
tek başına kaybolup, yeniden bulmak...



yeni bir ülke yoktur,
diyor ünlü şair,
ne de yeni denizler.
nereye gitsen bu kent,
seni peşinden izler.
ama gitmektir benim
yenilmezliğim dünyada.
ve ben durmaz giderim,
bu can tende durdukça...



gitmek işte, yolun kendisi hiçbir şey değiştirmese de "ben"de bunu öğretiyor en çok. yok olmayı. "mezarlar vazgeçilmez insanların ölüleriyle doludur" sözünün ne kadar hakiki olduğunu.
sen çünkü başka şehirlerin bükük aynalarında kendinin başka kendilerine bakarken buradaki aynalarda sen olmayacaksın. sen burada olmadığında bir şey olmayacak. sen olmadığında aynalar senin yerine başka birilerinin yüzünü yansıtacak. herkes aslında hiç kimsedir çünkü. insan hiçbir şeydir. tam da aslında bu sebepten, gidebilir. nasılsa vazgeçilmez (!) olduğun bu hayat seni hiç kimseyi özlediği kadar özleyecektir. şişman benlikler, bu değersizliği talim ederek aslında yolun kendisinin öğrettiğinden daha fazlasını öğrenecektir. yokluk son derece terbiye edicidir. bu şehir arkadan gelmeyecektir!