2. BÖLÜM: FİNANSAL KİRALAMA SÖZLEŞMESİ
1. Tarihsel Gelişim
Türkiye’de finansal kiralama ile ilgili çalışmalar, bilimsel incelemeler ve araştırmalar biçiminde 1983 yılında başlanmıştır. Bunu, finansal kiralama konusunu yasal bir temele oturtmak ve yasal bir çerçeveye bağlamak için tasarı hazırlık çalışmaları izlenmiştir. Maliye Bakanlığı, Adalet Bakanlığı ve Devlet Planlama Teşkilatı, (DPT) Yabancı Sermaye Bakanlığı’nın ortak çalışmaları sonucu hazırlanan tasarı TBMM’ne sunulmuştur. TBMM’nin ilgili komisyonlarından geçen yasa tasarısı, Meclis Genel Kurulu’nda 10.06.1955 günü kabul edilmiş ve 28.06.1985 günlü, 18795 sayılı Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe girmiştir.
3226 sayılı Finansal Kiralama Kanunu (FKK): Yasanın adı “Finansal Kiralama Kanunu” olmasına karşın, burada kullanılan “finansal kiralama” deyiminin tüm leasing türlerini kapsadığı konusunda kuşku bulunmamaktadır
2. Finansal Kiralama Sözleşmesinin Tanımı ve Unsurları
2.1. Finansal Kiralama Sözleşmesinin Tanımı
Finansal Kiralama Kanunu finansal kiralama sözleşmesinin tanımını şu şekilde yapmaktadır: “Sözleşme; kiralayanın, kiracının talebi ve seçimi üzerine üçüncü kişiden satın aldığı veya başka suretle temin ettiği bir malın zilyetliğini her türlü faydayı sağlamak üzere ve belli bir süre feshedilmemek şartı ile kira bedeli karşılığında kiracıya bırakmasını öngören bir sözleşmedir.” (Finansal Kiralama Kanunu Madde:4)
Finansal Kiralama Sözleşmesi “üç köşeli ilişkiler mahiyetini” taşımaktadır.
1. Kiralama konusu malın üreticisi veya satıcısı gibi bir sıfata sahip kimliğiyle, kiralayan (leasing şirketi) arasında malın mülkiyetini veya Finansal Kiralama Sözleşmesinde kiralayan niteliği sağlayacak bir hukuki durumda olma imkanını veren satım sözleşmesi gibi bir ilişki,
2. Kiracı ile kiralayan (leasing şirketi) arasındaki Finansal Kiralama Sözleşmesinden kaynaklanan hukuki ilişkidir. |