Ressamlar, her an gördüğümüz ve alıştığımız eşyaya, zekâ ve duygularını, bir kelimeyle espriyi, kendi anlayışlarını katarlar. Öz ve işin gerekleri, duygularda saklıdır. Her sanatçı, tabiata kendi açısından bakarak, şahsî sezgiler ve karakterler ortaya atar. Oysa varlık, birkaç ana şekil, renk ve valörden ibarettir. Bu kadar aza, sınıra dayanan kavrayış ve istidadımız yanında, insan, ruhunun derinliklerinden ne kadar değişik karakteristik sonuçlar ortaya konuyor. Sanat eseri, sanatçının ruh âlemini yansıttığı kadar, onun yaşadığı hayat ve tabiat şartları ile de ilgilidir. İçgüdü, sanatçının hakim faktörüdür. Varlığı incelemek ve keşfetmek, içgüdünün isteklerini yaratmak demektir. Önemli olan tabiat değil, belki onun bize sunmak istediği mistiktir. Sanat, aradaki bütün mesafeleri kaldırarak, doğrudan doğruya duygulara çarpması ve anlaşılmasının, insanlığın mistik bir telkin aradığı ortak kavram olmasından doğuyor.
Altın Kesit, tablonun bütünüyle parçalan arasındaki bütünlüğü kurucudur. Bir kompozisyonda, sıkıcı eşitliklerden, ahenkli eşitsizlikler, farklı bölümler isterken, bu ilâhî kanun uygulanır.