[Sinem1903]

gerçekten çok güzel bi yazı,gese ili ilgili bi cümle geçiyor lütfen ona takılmayalım...amaç yapılan fedakarlıklar..paylaşmak istedim




Balıkesir`de son gömdüğümüz Çanakkale gazisi İvrindi'nin Mallıca köyünden
104 yaşında Azman Dede idi. Gençliğinde iki metreyi aşkın boyu,dev
görünümüyle insan azmanı sayılmış herkes ona azman demeye başlamış,soyadı
kanunu çıkınaca da Azman soyadını almıştı. Esas ismi adeta
unutulmuştu.Yıllar önce bir yerel ara ştı rma sıras ında Mallıca köyü
kahvesinde kendisiyle görüştüm. Kulakları a ğır işitiyordu. Köylülerden
biri
yardımcı oldu. Benim sorduklarımı kulağına ba ğıra bağı ra söyledi.
Onun
sesine alışkın olduğundan anladı. Sordukları mı cevapladı . Söz
Çanakkale`ye
geldiğinde o koca ihtiyar sarsıla sarsıla, hıçkırıklar içinde ağlamaya
başladı. Kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de
duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı : -"Bir hücum sırasında
bölük
erimişti. Yüzbaşı telefonla takviye istedi. Gece yarısı siperleri takviye
için istediğimiz askerler geldi. Hepsi askere alınmış gencecik insanlardı.
Ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üç-dört asker vardı ki hemen
dikkatimizi çekti. Bölüğü düzene soktum.Yüzbaşı gelenlerle tek tek
ilgileniyor, karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor,
sabah
yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyorduSıra o çocuklara geldiğinde,
o
cıvıl cıvıl şarkı söylerek gelen çocuklar birden çakı gibi oldular. Yüzbaşı
sordu; "Yavrum siz kimsiniz?",içlerinden biri; "Galatasaray Mektebi
Sultanisi talebeleriyiz" Vatan için ölmeye geldik!.." diye cevap verdi.
Gönlüm akıverdi o çocuklara. Bu savaş için çok küçüktüler. Daha süngü
tutmasını bile bilmiyorlardı. Onlarla ilgilendim. "Mermi böyle basılır.
Tüfek şöyle tutulur. Süngü böyle takılır. Düşmana şöyle saldırılır!.."
diye.
Onları karşıma alıp bir bir gösterdim. Siperlerin arkasında ay ışığında
sabaha kadar talim yaptık.Gün ışımadan biraz dinlensinler diye siperlere
girdik. Ortalık hafif aydınlanır gibi olunca hep yaptıkları gibi düşman
gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladı lar. Yer gök top
sesleriyle
inliyordu.Her mermi düştüğünde minare gibi alevler yükseliyor birgün
önce
ölenlerinkol, bacak, el, ayak gibi parçaları havaya kalkan toprakla
siperlere düşüyordu. Mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu. Siperler
toz duman içinde kalmıştı. Bir ara yüzbaşı "Azman yandık!.."
diye siperin
köşesini işaret etti. O şarkı söyleyerek sipere gelen, sanki çiçek toplarm
ış gibi neşeli olan o çocuklar siperin bir köşesinde sanki bir yumak
gibi
birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı. Çocuklar harbin gerçeği ile
ilk
defa karşılaşıyorlardı. Ürkmüşlerdi. Yüzbaşı yandık demekte haklıydı.
Muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi. Tam onlara doğru
yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı!..Annem
beni yeti ştirdi bu yerlere yolladıAl sancağı teslim etti Allah'a
ısmarladıBoş oturma çalış dedi hizmet eyle vatanaSütüm sana helal olmaz
saldırmazsan düşmanaBaktım hemen biraz sonra ona bir arkadaşı daha katıldı.

Biraz sonra biri daha... Marş bitiyor yeniden başlıyorlar. Bitiyor bir
daha
söylüyorlar.Avaz avaz!.. Gözleri çakmak çakmak... Hücum anı geldiğinde
hepsi
süngü takmış, tüfeklerine sımsıkı sarılmış, gözleri yuvalarından fırlamış
dişler kenetlenmiş bekliyorlardı . O an geldi. Birden yüzbaşı
"Hücum!.."diye
bağırdı. Bütün bölük, bütün tabur, bütün alay cephenin her yerinden
fırladık. İşte tam o anda, tam o anda, o çocuklar kurulmuş gibi siperlerden

fırlayıverdiler. İşte o an. Tam o an bir makinalı yavruları biçiverdi.
Hepsi
sipere geri düştüler. Kucağıma dökülüverdiler.Onların o gül gibi yüzleri
gözümün önünden gitmiyor. Hiç gitmiyor!.. İşte ben ona ağlıyorum, o
çocuklara ağlıyorum!.."Azman dede ağlıyordu. Ben ağlıyordum. Kahvede
kim
varsa ağlıyordu.Kahveci gözyaşları içinde bize çay getirdi. Eğildi;"Azman
dede hep ağlar. Niye ağladığını bugün ilk defa anlattı." dedi.