[tyler durden]

Üzerine doğru hafifçe eğildi. Nefes alışverişlerini hissetmek istedi. Eliyle yüzüne dokundu. Solgundu. Yatağın hemen yanında duran eski ceviz oyma sandığın üzerindeki işlemeli örtüye takıldı gözleri. Naftalin kokusu yayıldı o an etrafa. Gözlerini yumdu. Eskiden olduğu gibi, kalabalık ev ahalisinin seslerinin duvarlara çarpıp kulaklarında çınlamasını istedi. Olmadı. Boşluğu dolduran koskocaman bir sessizlik vardı. Doldurulmuş bir boşluk, artık boşluk kavramının anlamını hakkıyla taşıyamazdı. Yitirilmiş olanların yeniden kazanılamayacağı gibi. Ve ölmüş olanların dirilemeyeceği gibi…
Bedenin donukluğundan ürperdi. Babasını hiç böyle göreceği aklına gelmezdi. Belki de hayallerine sığdırılamayacak kadar büyük bir korku idi bu; O'nun olmayışı…

Durdu gölge
Alaca bulaca, yalnıza kesti an
Ya olmak vaktiydi, ya kaybolmak
Koydu, taş üstüne taşı
Acıdı, ağrıdı, kanadı …

Pantolonunun paçasına bulaşmış çamurları eliyle ovuşturdu. Mezarlıktan buraya gelene kadarki zaman içerisinde kurumuştu ve elleriyle ovuşturduğu an yere ufalanıp toz olmuşlardı. Bir bütün bile değillerdi aslında başta. Çünkü dağılması olası hiçbir şey bütün olamazdı. Tıpkı ailesi gibi…

Ya sen zamanı kovalarsın/ ya da zaman seni, elinde akrebiyle/
Ya bitirirsin savaşı, içindeki/ ya da savaş bitirir seni…

Çürük bir elma gibi dağılır zamanla içi insanın. Yavaş yavaş acı vere vere yontulur içinin katmanları. Sonunu bilsen de, diğerlerinin başına gelenleri görmüş olsan da “dur” demezsin elma kurduna. Çünkü ilk sen almışındır onu yurduna… İzin vermişindir; içine girip sen olmasına. Ya şimdi hangi sözcük “git” diyebilir.

Sustu dil
Sustu gök

Kabul etmeyecekti; bu yıkımları, bu sona ermeleri, herkesin alıp başını gitmesini, dahası ölümü. Bir ölümün tarifi nasıl olurdu. En son nefesini verirken ne düşünüyordu? Küçüklük anıları geldi aklına. Yaramazlık yapamayışları. Belki de en çok kendisi korkmuştu, babasının o gür sesinden. Diğerleri gibi hiç tokatını yememişti ama onlardan daha çok ürkerdi, babasından. Herşey öyle saçmaydı ki şu an gözünde. Yatılı okumaya başladığında, arkadaşlarına anlatabileceği baba hikayeleri olmamasından dolayı yaşadığı üzüntüyü bile hatırlamak istemiyordu. Kızmıştı, çok kızmıştı. Diğerleri gibi olmamasına…

Eğildi başı
Yanyana duran binlerce cesetin kokusu sardı dört bir yanını
Elleri mağrurdu tıpkı gözleri gibi
Ve çatıktı kaşları


“Toplanın” dedi, sesi gürledi
Bir top güllesi kadar ağırdı, değdiği yerlerdeki etkisi
Ve hızlandı adımları
Döndü

Döndü gün, sırtını akşama yasladı
Saydı yıldızları gözleri
Tuttu, bırakmadı düşenleri, yere
Cebine koydu. Kayboldu…
Kahramanlık hikayeleri geldi düşüne. Kapattı gözlerini. Tuttu ölünün ellerini. Tuttu zamanı… Düştü düşlerinin en karanlık yerinden, kahraman oldu…