Pencere aralığından hafif bir melodi çalındı kulaklarına. “ Diyelim ki mavide, diyelim ki mavide gökyüzünün denizle buluştuğu çizgide.” Yeni bir şarkı olmalıydı. Zamanın gençleri bir telaştır tutturmuşlardı. “Vatan elden gidiyor” söylencesi her yerdeydi. Bu sokağı bulana kadar bile ne çok zorlanmıştı. Oysa eskiden böyle miydi? Eskisi gibi olması muhtemel miydi ki? Hayalleri kovalayıp başından, gözlerinin ağırlığını koyuverdi bakışlarını donuklaştırdığı mavinin üstüne…
-Sesini biraz daha açabilir misin?
- O zaman anlattığın masalın gizemini örtüyor şarkı.
-Öyleyse, önce şarkıyı dinleyelim, sonra masal…
- “ Gerçekler masalları yok etmesin” derdin
- Şşt , şimdi sus ve dinle sadece… Gerçekleri boşver, masalı dinle…
“ Tek bir haber bile çıkmasa uzaklardan/ Saçmada olsa bekleyişin/ yalnız sen olsan bile bekleyen beni/ bekle beni…”
“ Yağmurlar içinde bekle beni / Karlar tozarken bekle/ ortalık ağarırken bekle beni/ Kimseler beklemezken bekle…”
Gözlerini ağır ağır açabildi. Eski, sararmış, kirli perdenin yıpranmışlığının ardından sızan güneş ışıkları gözlerini yakıyordu. Ve kapıdan sesler geliyordu; telaşlı, ürkek bir o kadar genç, hevesli, heyecan dolu sesler… Ama hayır, uyanmak istemiyordu. Masallar okunmalı, şarkılar söylenmeliydi, bugün. Hatta dayanamayıp ısrarlara, kalkıp harika bir tango yapabilirdi onunla. Hayır, bu sesler değildi duymak istedikleri, geldiği –belki de gelmek istediği- yer burası değildi aslında. Değişmeden kalan bir şeyler olmalıydı. Şu sokak mesela, kaldırım taşlarındaki aralıklar, şu eskimiş pencere pervazı, kapı kolu; kırılmış… Kapadı yeniden gözlerini. Ellerini sıkı sımsıkı kulaklarına bastırdı. Örtüyü kafasına doğru çekti. Karanlık olmalıydı. Böyle, ışık gözlerinin ta içine dolarken, eskiye dönemiyordu.
- Hadi hayatım, seni bekliyoruz saatlerdir.
- Masal bitti mi?
- Bitişlerini hiç yakalayamıyorsun sen masalların…
