[ishakbjk]

Tahta Gemi'nin başına gelenler...


Çorum'dan Nuran Sezgin adlı kişinin başından geçen gerçek bir olay... Kendi kaleminden okuyun...


Kızın komünist oldu anne!

Yine gecenin geç bir vakti. Yine aynı internet cafe’deyim. Yine aynı çocuk bana şüpheli şüpheli bakıyor. Ona aldırış etmiyorum. “Memleket Gülüm”ü kağıda basmaya çalışıyorum. Yazıcı takılmış olmalı. Bir türlü olmuyor. Defalarca deniyorum, basmıyor! Vakit de hayli geç oldu. Yine sorun çıkaracak diye panikliyorum. Başımı kaldırıyorum. Bakışlarımız kesişiyor. Yüzünde endişeli bir ifade var. Benden acayip huylanmış olmalı. Dahası ne yaptığıma anlam veremiyor.


Sonra bir yerlere telefon açıyor. Az sonra iki üniformalı polis geldi. Bana tuhaf bir yaratıkmışım gibi bakıyorlar. Bir tanesi sanki suçluymuşum gibi manalı bakıyor. “Bu saate niye evinde değilsin bakayım sen?” diyor. “Sizi ne ilgilendirir?” diye karşılık veriyorum. Kızıyor. “Yaşın tutuyor mu bakayım senin?” diye yanıtlıyor beni. Yaşım? Şaşırıyorum. “İnternete girmenin yaşı mı olurmuş ki?” diyorum. Omzunda bir şerit olanı kimliğimi istiyor. Çantamı karıştırarak onu bulmaya çalışıyorum.


Ufak boylu olanı verdiğim kimliği inceliyor. “Tutmuyor amirim!” diyor. Kuşkuları artıyor. İşletmeci çocuk yazıcıdan çıkan kağıtları getiriyor. “Bunları basmış efendim…” diyor. Merakla kağıtları alıyorlar. Omzu şeritli olanı en üstteki kağıdı inceliyor. Okuma yazma bilmiyormuş gibi geldi bana. Sonra öbürüne uzatıyor… “Oku bakayım ne yazıyor!”


Ufak boylu olanı kağıdı yüzüne iyice yaklaştırıyor ve okuyor: “Memleket Gülüm!” Gerisini okumuyorlar! Omzu şeritli olanı soruyor: “Ne bu memleket şiiri? Komünist misin sen?” Bu sefer şaşırmak sırası bana geliyor. “Ne alaka ya?” diyorum. “Niye bir sürü bastın bu şiirden bakayım? Dağıtacak mısın bunları?” diye soruyor. Yazıcı takıldı demeye çalışıyorum. İyice kuşkulanıyorlar…


Ufak boylu olanı kağıtları karıştırıyor. “Bir tane daha var amirim! Tahta geminin eteklerinde!” Şüpheyle birbirlerine bakıyorlar. Omzu şeritli olanı “Götürelim…” diyor. Kolumdan zorla tutuyorlar. İtiraz ediyorum. “Ben bir şey yapmadım ki ya!” Beni apar topar arabaya bindiriyorlar. Az sonra kendimi polis karakolunda buluyorum.


Ufaklık bana geminin ne anlama geldiğini soruyor. “Aranızda bir kod mu bu?” diyor. Gülüyorum. Dalga geçip geçmediklerine emin değilim. “Sanal bir gemi bu…” diyorum. Amir olanı “Nazım Hikmet’in şiiri değil mi bu?” diyor. Hayatında hiç şiir okumamış olmalı. “Hayır, Almanya’dan bir şairin” diyorum. “Oradaki örgütlerle bağlantın mı var?” diyor. “Duygusal bazda var!” diyorum. Ufaklık bağırıyor: “Söylemiştim size amirim, dün yakaladıklarımızdaki ile aynı örgütten bu kız!”

Amir elindeki copu kaldırıyor ve vuracakmış gibi yapıyor. “Gemi nerde?” diyor. Ben acı acı gülüyorum. “Hangi limana demirlediğini bilsem hemen gideceğim!” diyorum. Cop ile beni dürtüyor. “Dalga geçme de konuş!” diyor. Ufaklık iyi polisi oynuyor: “Vurma amirim, kesin söyleyecek nerede olduğunu…”


Söylemiyorum geminin nerde olduğunu. Sonra aileme telefon açıyorlar. Yarım saat sonra annem ağlayarak içeri dalıyor. Ona “Ona neden sahip çıkmıyorsun? Kızın komünist olmuş!” diyorlar. Annem boynuma sarılıyor. “Kızım ben seni karakollara düşesin diye mi yetiştirdim?” diye feryadı figan ediyor.


Tutanak tutuyorlar. Sonra biz annemle çıkıyoruz. Kapının önünde durarak şiirlerimi geri istiyorum. Amir onları çekmeceye kilitliyor. “Bunlar delil!” diyor.


Memleket şiiri karakolda tutsak kaldı Sebahattin Çelebi! Şimdi işte yaşamak en ölümcül ağrı! Kızın da komünist oldu anne!

ALINTIDIR