| |
| Ana Sayfa | Kayıt ol | Yardım | Ortak Alan | Ajanda | Bugünkü Mesajlar | XML | RSS | |
16-03-2010, 00:42
| #1 | ||
| Dişi Kartal   Üyelik tarihi: Feb 2010
Mesajlar: 585
Tecrübe Puanı: 19  |
Ay görününce ağaçların üzerinde Hatırladım gecenin kulağıma fısıldadığını Ölümün sesiyle sonsuz yalnızlığını Geçmişe veda ederken... Rüzgarın uğultusu eşlik etti Yaşlı ağaçların umursamayan sessizliğine Toprak çağırıyordu beni Kendi cenazem için mezar kazarken... Yağmur bulutları örttü siyah gökyüzünü Kurumuş ağaçların arasından Soğuk damlalar düştü kazdığım çukura Kendi cenazemde tabutumu sürüklerken... Rüzgarlar esip dondurdu solan doğayı Ebedi uykuma yattığım o sonbahar günü Dökülen sararmış yaprakları gördüm Kendi cenaze çiçeklerimi koklarken... Ölüm aldı güneşin sıcaklığını Mezarımda buzlu rüzgarlar esmeye başladı Geceyle çöktü soğuk bir hüzün Kendi cenazemde yas tutarken... Ölü bedenler canlanıp ağladılar sanki Soğuk bedenimi toprağa gömerken... Ay batınca ağaçların üzerinden Donmuş yıldızların saklandığı gökyüzünü Hala seyreden gözlerimi gördüm Kendi cenazemde unutulmuşken...
__________________  L Lawliet | ||
|  |
| |
|
03-06-2010, 13:02
| #2 | ||
  Üyelik tarihi: Apr 2010
Mesajlar: 11
Tecrübe Puanı: 16 | Süperler ya  Ölüm kadar soğuk, ölü kadar soluk albümüde güzeldir.
__________________ Ne zaman kozaydım unuttum... Ne zaman kelebek oldum Ne zaman ezberledim hüznü heceleyerek Hangi sokağında yürüsem bu kentin Hangi sokağında anasını satayım! Adımlarımı kimseye uyduramıyorum. | ||
|
| |
 |
| Bu konuyu arkadaşlarınızla paylaşın |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
 |  |
Normal
