Kimse bilmez nasıl doğduğumu,
Hiçbir kalem yazmaz bir gün öldüğümü.
Hayatımın içinde bir başrol aktüalitesi,
Ve yoldan geçen figüran bir dünya.
Kaydı tükenen milyarlarca insan içinde,
Karbon monoksitli bir bit solunumu kavgası..
Filmlerin ortasında belli belirsiz sonlar,
Ve annelerin yüzünde imasız ağlamalar.
Uzun uzun sarılmalar yitirilirken,
Acı bir sonu taşlayan,
Mutlu the end saatlarında.
Bir bakıma sözlerin kesilmesidir,
Her kılıkta hayatın sonu.
Bir gün ölümede şükür demektir yaşamak,
Kralın korkaklığına,
Feda olmak vezir misali.


Belkide yeni bir başlangıçtır,
Tuvallerin çizilemez bölümü.
Portrelere sığan hayatlarda,
Görünmeye isteksiz panoramalar.
Tüm bu kapkaranlık bahçelerin,
Arasında açan cennet çiçekleri.
Ve onlara rastlayan aşıklar,
Veya aşkın hayalinle yaşayanlar.


Uzatmaya gerek yok daha fazla,
Yazsakta daha kitaplarca ama,
İşin özü işimizin kısalığı.
Ama devam edeceğiz yazdıkça yaşamaya,
Yani pardon yaşadıkça yazmaya.
Şu çıraklığı çaylak ömrümde,
Küçüklüğümden beri ben isterdim ki,
İlk kez ve belkide son kez,
Yüreğimdeki anıtlardan ziyade,
Harflerle kazınıp yazsın ki şu sona,

paylaşım için teşekkürler eline sağlık

:)))))))))

super
 

tekin dur kardeşim daha çok gençsin...hayat güzel kuşlar böcükler....................................
(baştaki soru işareti çok güzel:D:D:D)

çokmu gencım :))


sana eskı turk fılımelrındekı gıbı klasık bır cevap vereyım

yaşimı sormayın yaşamadım kı:))

:D:D:D
nickin acıların çocuğu olmalıymış:D

yok kalsın bır acıların çocugu var emrah bılmıyorum adam ne yapmışsa

bır çok ınsan aadama küfür edıyor alay knousu yaptılar yıllardır adamı ah ah işte çok kustah bır toplum halıne gelıyoruz gıttıkçe..