Yazık ya..Anneler evlatlarını dünyaya getirmek için nelere katlanıyor.Hasta olduklarında sabahlara kadar uyumadan başucunda bekler,çok klişe bir söz ama yemez yedirir ve sonunda ödülü bu olur.

İnanın bu kadar üzücü olaylarla karşılaşınca evladı olmayanlar üzülmesin diye düşünüyorum.
Anneler evlatlarının bir damla gözyaşını görmeye dayanamazlarken biz evlatlar nasıl böyle acımasız olabiliyoruz ya...
Depremden dolayı dört ay Hacettepe hastahanesinde bir dizi ameliyatlar geçirdim ve annem dört ay boyunca sandalyede oturdu,uyudu.(uyumak da denemez ya) Bir an yanımdan ayrılmadı.Bazen düşünüyorum da aynı şey benim değil de annemin başına gelmiş olsaydı,ben annem kadar fedakar olabilir miydim ?
"Cennet annelerin ayakları altındadır."